Nico Dijkshoorn schrijft zoals Alex Agnew cabaret pleegt. Als een haarscherpe bulldozer. Niet te verwonderen van de man die huisdichter is van het populaire Nederlandse tv-programma De wereld draait door en verder onder meer columnist voor is Humo, muzikant en auteur van de roman De tranen van Kuif den Dolder. Dijkshoorn bevat een verzameling van columns, verhalen en reportages. De Nederlander weet in elk stukje de aandacht stevig vast te houden, maar niet altijd op een subtiele manier. Dijkshoorn bedient zich van een hele waaier aan stijlen en daar horen ook stoere jongenstaal en meligheid bij. Het enige probleem is dat de kwaliteit van deze bundel door de uitersten haast seismografisch schommelt. Naast waarlijk hilarische momenten zitten er in deze bundel ook fragmenten waarvan je je afvraagt of al dat verbaal vuurwerk wel nodig is. Dijkshoorn schrijft bijvoorbeeld lang en graag over voetbal en voor de niet-voetballiefhebber is het na een paar stukjes een raadsel waarom er zo veel aandacht aan die sport besteed moet worden. Maar ja, voor die lezers is ook de helft van de maandagkrant al weggegooid geld. Ook over muziek wil de auteur geregeld een boompje opzetten, net als over Chinese restaurants.
Dijkshoorn presteert het best als hij de surrealistische toer opgaat, vaak gegoten in een bestaande format. ‘Twitterverslag voorrondes en finale Songfestival 2009’ spant daarbij de kroon. Door de herhaling en de absurde futiliteit van de twitterboodschappen werkt dit stuk onvermijdelijk op de lachspieren. Even sterk zijn verder ‘Culinair recenseren’, ‘Tractor pulling’ en ‘Het slachten van een gnoe’. Ook zijn beschrijvingen van favoriete vakantiebestemmingen zoals Turkije, Griekenland, Italië en Spanje zijn zeer onderhoudend. Dijkshoorn is duidelijk een vakman die met veel branie uitpakt en breed rond zich heen maait, maar soms ook echte emotie in petto heeft, zoals bijvoorbeeld in het concertverslag van Wilco in het stuk ‘Lowlands’.
De lezer moet wat veerkracht hebben, want tussen al het sarcasme en de verbale krachtpatserij duikt ineens een stuk op dat geschreven werd bij de dood van Martin Bril. We nemen aan dat het een oprecht gemeende ode is. Tegelijk koester je een zeker wantrouwen omdat het zo uit de toon valt in vergelijking met de rest. Verder zijn niet alle stukjes even begrijpbaar voor de niet-Nederlander. We denken maar aan ‘Truus en Willem, een tragedie (fragment)’ waarin de oud-voetballer Willem van Hanegem en zijn ex-vrouw opgevoerd worden. De tekst wordt gepresenteerd als een toneelstuk dat duidelijk de stukken van Samuel Beckett parodieert, maar Vlaamse lezers zullen toch het gevoel hebben een aantal verwijzingen te missen. Dijkshoorn laat in elk geval niemand onverschillig en hier en daar weet hij onverwacht te scoren. [Koen De Meester] Hide text

Kloeke bundel met veelal eerder verschenen columns, verhalen, gedichten, reportages van de auteur en tekstschrijver (1960) die bekendheid geniet als huisdichter van het tv-programma De Wereld Draait Door. Met ‘Daar schrik je toch van. De eerste 1000 gedichten’ debuteerde de oud-bibliotheekmedewerker in 2009 onder het pseudoniem P. Kouwes. Als bewonderaar van woordkunstenaar Johnny van Doorn beschrijft Dijkshoorn de kleine alledaagse werkelijkheid vanuit een verrassende invalshoek. Het verbijzonderen van het gewone dus (Martin Bril, C. Buddingh’), zoals een verhaal over sambal bij de Chinees, een lofdicht op het hammondorgel, een reportage over een kampioenschap tafelvoetbal. Zestig stukken in de Dijkshoorn-stijl: kort, krachtig door een samengebalde emotie die langzaam tot uitbarsting komt en dan ook niets en niemand spaart. Helder, hoog-humoristisch en origineel. Veel muziek(helden), veel sport, veel verleden. Veel weemoed vanwege de onoverbrugbare kloof tussen grote en kleine wereld.