Nico Dijkshoorn maakt steeds meer opgang met zijn gedichten en columns. Na een carrière als journalist voor de provocerende website ‘Geen Stijl’ verscheen hij steeds vaker op televisie met zijn gedichten. Onder het pseudoniem P. Kouwes publiceerde hij in 2008 zelfs de meest verkochte dichtbundel van het jaar, Daar schrik je toch van. De verhalenbundel Kleine dingenbevat korte impressies van elke dag en gedichten. Teksten en poëzie zijn ingedeeld in thema’s zoals ‘Dieren’, ‘Toen’ en ‘Helden’.
Opvallend is dat de toon van zijn werk veel serieuzer lijkt te worden. Zijn gedichten bedragen net als vroeger meestal enige pagina’s en zijn nog steeds opgebouwd uit korte, staccato verzen. Ze beschrijven momentopnamen, impressies of herinneringen. Een voorbeeld van zo een momentopname is het gedicht ‘Toots blaast’, waarin wordt beschreven hoe het leven is nadat je Toots (Thielemans) op zijn mondharmonica hebt horen spelen. ‘Er zijn / maar weinig mensen / die alleen door / uit te blazen in / een stuk metaal / voorgoed je leven veranderen’, zo begint hij het gedicht. De stijl van de poëzie van Dijkshoorn doet hier en daar denken aan het ernstigere werk van de vaak vergeten Nederlandse schrijver Johnny van Doorn (1944-1991), diens hallucinerende, experimentele toonzetting niet te na gesproken.
Net als zijn gedichten zijn nu ook de prozastukken van Dijkshoorn nostalgisch van aard. Er zijn de herinneringen aan de moeder die steeds weerkeren, zij leerde hem dansen en zorgde er ook voor dat hij vindt dat je boeken niet hoort te lezen maar te horen (via de stem van een ander): zij las hem immers voor vanaf zijn vroegste jeugd. Maar er is ook de bewondering voor voetballers en wielrenners, en zijn verwondering over dieren. Vaak beginnen de korte verhalen met een anekdote en eindigen ze op een meer algemene toon, aan de hand van de gedachte aan een fruitvliegje tijdens dodenherdenking probeert Dijkshoorn zo tot de definitie van vrijheid te komen.
Beklijvend zijn vooral de dierenverhalen. Of het nu gaat om een dode meeuw – een weerkerend beeld in zijn oeuvre – een pinguïn of een baltimoretroepiaal, Dijkshoorn beschrijft ze met clementie en humor. Meermaals laat hij zich meeslepen door zijn fantasie, wat niet zelden tot allerlei absurde situaties leidt. Dijkshoorn doet zo uit de doeken hoe je best een zeehond thuis kan houden (leg geen balen Surinaams rijst in hun buurt want ze vreten zich erdoorheen, zo leren we).
Dijkshoorn lijkt met Kleine dingen meer en meer op weg om in zijn schrijven een balans te vinden tussen humor, absurdisme en ernst. Zijn boekje biedt ontspanning, en ongetwijfeld kijkt de lezer na lectuur anders naar voorbijsuizende of dode, op het strand liggende meeuwen. [Marjan Bex] Hide text

Een jaar na de kloeke ‘Dijkshoorn’ (2010) ligt hier de iets bescheidener vervolgbundel van de auteur en tekstschrijver (1960), die onder meer bekend is als huisdichter van het tv-programma De Wereld Draait Door, maar ook van de populaire website www.geenstijl.nl (‘Het grote GeenStijl winterboek’; 2007). Meer van hetzelfde dus: korte, knusse verhaaltjes (ik-stijl) en ‘gedichtjes’ over sneue types – vooral mannen – die eenzaam en onhandig op de grote wereld botsen. Karikaturen geheel in de stijl van het satirische tv-programma ‘Draadstaal’, waaraan Dijkshoorn tekstbijdragen levert. Die gedichtjes zijn dan ‘dunne’ verhaaltjes waarbij elk woord of zinsdeel op een nieuwe regel is gedrukt, wat niet-functioneel is en vermoeiend om te lezen, tenzij je er de kenmerkende sonore stem van de auteur bij hoort. Thema’s zijn o.a. sport, boeken, (anti-)helden, dieren, moeder-zoon, Ikea, vroeger. Originele en goed geschreven humoristische teksten, die door hun eenzijdige invalshoek en thematiek toch snel gaan vervelen. Zonder inhoudsopgave of verantwoording. Kleine druk. Hide text