Anton heeft een groot uitgevallen tulband op zijn hoofd en is ervan overtuigd dat hij nu kan toveren. Hij wil iets wegtoveren en begint met een boom. Dat blijkt een moeilijke klus, dus gaat hij op zoek naar iets kleiners: een vogeltje. Hij strekt opnieuw zijn handen, zijn hoed zakt tot op zijn neus en hij tovert. De vogel is weg! Nu is Anton er zeker van: hij kan het echt. Jammer genoeg gelooft zijn vriend Lucas hem niet en Anton besluit ook Lucas weg te toveren.

Enkele maanden geleden veroverden illusionisten het witte doek met films als The prestige en The illusionist. Dit boekje van Ole Könnecke over Anton sluit uitstekend aan bij deze trend en het hoeft geen betoog dat jonge kinderen houden van illusies, en hoe ze in elkaar steken. Anton kan toveren is dus een schot in de roos bij de beoogde doelgroep.

De cover van het boek spreekt onmiddellijk aan door de blinkende illustraties van Anton en het vogeltje, die als het ware oprijzen uit de matte, warmgele achtergrond. De sobere tekst en prachtige tekeningen binnenin vormen een eenheid door hun complementariteit: een kleuter kan het verhaal niet begrijpen zonder de tekeningen. Anderzijds heeft een kind aan de tekeningen voldoende om er zelf een verhaal bij te verzinnen. Hoewel de tekst dus in zekere zin overbodig is, ligt de sterkte van het verhaal net in het tegelijkertijd aanbieden van de waarheid en de illusie in tekst en illustraties. Kinderen kunnen pas ten volle begrijpen wat er hand is wanneer ze de discrepantie opmerken die er ontstaat tussen wat het kind hoort van de voorlezer, en wat het ziet op de prenten.

Het vertelperspectief wisselt voortdurend: het ene moment is er een verteller die een beschrijving geeft van de gebeurtenissen, het volgende ogenblik wordt de lezer meegenomen in de gedachtegang van Anton of zijn vrienden. Vooral dat belevingsperspectief zorgt ervoor dat het verhaal perfect aansluit bij de leefwereld van de doelgroep.

Het ideale boek om voor te lezen aan een kleuter die volop experimenteert met het manipuleren van de hem omringende omgeving. Door het beperkt aantal woorden dat Könnecke gebruikt, laat hij de vrijheid aan kind en voorlezer om samen door te gaan op wat te zien is, maar niet worden gezegd. Daardoor is het boekje niet alleen vermakelijk, maar ook zeer educatief. Een echte aanrader! [Evelien Lombaert] Hide text

Anton heeft een echte toverhoed en dus wil hij toveren. De boom verdwijnt niet, maar het vogeltje wel. En Lucas ook! Anton kan toveren. Zijn vrienden geloven hem niet. Tot hij Laura's vogel terugtovert. Anton kan écht toveren! Zeer herkenbaar en humoristisch verhaal waar geen woord te veel in staat. Prachtig verzorgd prentenboek in groot formaat met heldere illustraties die in al hun eenvoud zeer krachtig zijn. De kleuren oker en oranje overheersen. Het omslag (okerkleurig met spotvernis; schutbladen zijn oranje) is al even krachtig. Leespluim september 2007 en Prentenboek van het Jaar 2009. Vanaf ca. 4 jaar.