Tijdens de voorbije jaren toonde Patrick Lagrou zich een geroutineerde verteller van griezelverhalen. Verhalen, die allemaal volgens een geijkt stramien en met identieke bouwstenen opgebouwd zijn. In Body Switch laat hij de griezelidee nog even meespelen terwijl hij de draad van zijn esoterische verhalen als Sterrenkind, In de klauwen van de duivel en Volgelingen van Satan terug opneemt. Zoals in Sterrenkind wijst de ikpersoon op persoonlijke interesse en betrokkenheid. Meer nog, met een speelse knipoog naar de door hem bewonderde Hubert Lampo noemt Lagrou zijn hoofdpersoon Joachim Stiller. De déjà vu naamgrapjes uit vorige boeken houden ook hardnekkig stand. De gewraakte 'surveillant' (sic) heet Vancraeynest -- met een wrange nasmaak voor ingewijden? -- of kortweg Kraaimest, de nagenoeg onzichtbare directeur is Plettinck, een huisvader met acht kinderen gaat met de weinig subtiel Piet Uyttenbrouck door het leven enz. Misschien goed voor een goedkoop…
Read more
Tijdens de voorbije jaren toonde Patrick Lagrou zich een geroutineerde verteller van griezelverhalen. Verhalen, die allemaal volgens een geijkt stramien en met identieke bouwstenen opgebouwd zijn. In Body Switch laat hij de griezelidee nog even meespelen terwijl hij de draad van zijn esoterische verhalen als Sterrenkind, In de klauwen van de duivel en Volgelingen van Satan terug opneemt. Zoals in Sterrenkind wijst de ikpersoon op persoonlijke interesse en betrokkenheid. Meer nog, met een speelse knipoog naar de door hem bewonderde Hubert Lampo noemt Lagrou zijn hoofdpersoon Joachim Stiller. De déjà vu naamgrapjes uit vorige boeken houden ook hardnekkig stand. De gewraakte 'surveillant' (sic) heet Vancraeynest -- met een wrange nasmaak voor ingewijden? -- of kortweg Kraaimest, de nagenoeg onzichtbare directeur is Plettinck, een huisvader met acht kinderen gaat met de weinig subtiel Piet Uyttenbrouck door het leven enz. Misschien goed voor een goedkoop stripverhaal, maar nogal lachwekkend in een adolescentenverhaal.
Het centrale thema is opnieuw de strijd tussen goed en kwaad. Aan de ene kant staan Joachim en zijn vriendin Sarah, aan de andere kant de kwaadaardige opvoeder en een drugbaron die vanuit een megadancing opereert. Lagrou trapt via de Nederlandse Sarah op een allesbehalve originele manier het Vlaamse 'dictatoriale' schoolsysteem flink na. Ook hier is het goedkoop succes oogsten... Wegpiraten krijgen terecht een flinke veeg uit de pan, maar het onderscheid met autoliefhebbers blijft aan een los draadje hangen.
Aan de hand van een oud boek experimenteert Joachim met body switching, of uittreding, en hij slaagt er zo aardig in dat hij dankzij zijn kennis de kwade geesten kan ontmaskeren. De groteske voorstelling van de 'kwade' geesten en van netelige situaties waarin Joachim, zijn broer Ivo of Sarah verzeilen, maakt het verhaal luchtig van toon. Lagrou is trouwens goed in het opbouwen van spanning en het toewerken naar een verrassende apotheose. Ook in Body Switch gaat dit aanvankelijk de goede weg op. Personages die van bij aanvang meespelen, zoals een oude, stiekeme man en een buschauffeur met rodeoambities, worden naar een plaats in de apotheose toegeschreven. Andere personen zijn dan weer helemaal overbodig en alleen goed voor gemeenplaatsen, zoals de vader van de acht -- uiteraard ongemanierde -- kinderen of de chique vriend van Sarahs moeder.
Een sterk punt in Lagrous vorige werk is het opzetten van een decor. Dit mis ik hier. Hij vergat zijn camera en kleurenpalet te gebruiken in de enscenering. Uiteindelijk gaat ook de apotheose de mist in, wegens te weinig plaats, te weinig tijd of het te gretig dralen bij de prille verliefdheid van Joachim en Sarah... Besluit: de titel deed ons even hopen dat Lagrou teruggekeerd was naar een origineel thema en een stevig uitgewerkte roman als In de klauwen van de duivel. Dat niveau haalt Body Switch geenszins. Wat overblijft van de beloftevolle titel is een pover lokmiddel voor een sensatieverhaal. Jammer.
[Jet Marchau]
Hide text