In De stiefmoeder weeft Renate Dorrestein een verhaal rond een nieuw samengesteld gezin. De vermeend relaxte drie-eenheid die stiefmoeder Claire, vader Axel en stiefdochter Josefien vormen, vertoont echter van bij het begin van de roman al ernstige barsten.
Claire Paagman is kunstenares. Het rauwe, duistere karakter van haar quilts zorgt ervoor dat ze door de Royal Quilting Academy met een prijs en een tentoonstelling gelauwerd wordt. Vlak voor ze samen naar Hull zouden afreizen, doet Axel echter een nare ontdekking in Claires agenda. Dorrestein geeft het misverstand en de verregaande gevolgen daarvan weer in drie delen. We volgen Claires verblijf in Engeland, dat een onverwachte wending neemt, en Axels wantrouwen ten opzichte van zijn vrouw en zijn ongerustheid ten aanzien van zijn geliefde dochter thuis in Nederland. Tot slot moet Josefien, die met zichzelf en de wereld in de knoop ligt, de lezer in haar gedachten laten kijken.
Dorrestein slaagt erin de drie elk een eigen kleur te geven, vooral dankzij boude uitspraken die ze haar personages in de mond legt. Claire wordt geportretteerd als een eigenzinnige kolos van een vrouw, die haar moeilijke jeugd als een huid van zich heeft kunnen afwerpen. Josefien komt goed uit de verf als een puber die graag de hele wereld naar haar hand wil zetten, maar zichzelf finaal toch enigzins met de neus op de feiten gedrukt weet — of niet? Alex daarentegen roept bij de lezer vooral de verzuchting op hoe naïef een man kan zijn. Wie gelooft er immers dat het mooiste geschenk dat je een nieuwe partner kunt geven, een kind uit je vorige relatie is?
De roman is met veel aandacht geconstrueerd en is bij vlagen spannend en verrassend. Zo blijft er iets unheimlichs hangen rond de voodoopoppetjes die Claire ontwerpt en blijkt Robin — anders dan wat Axel en de lezer aanvankelijk denken — niemand minder dan de vrouwelijke natuurkundeleerkracht van Josefien. Anderzijds is het merkbaar dat Dorrestein heeft zitten schaven en zwoegen om het plaatje toch maar vollédig te doen kloppen. Het raderwerk van de roman wordt zichtbaar als Dorrestein steeds weer naar dezelfde motieven linkt: bloed, vampiers, monsters, het verslinden, wicca, verantwoordelijkheid, macht en slachtofferschap... Zo wordt het boek wel heel erg gesneden koek voor enthousiaste studenten verhaalanalyse. [An-Sofie Bessemans] Hide text

Roman over miscommunicatie in een samengesteld gezin. Claire Paagman vormt al twaalf jaar met haar man Axel en zijn dochter Josefien een stiefgezin. Claire is een beroemd quiltster, voor de ontvangst van een prijs is ze uitgenodigd in Engeland. Claire en Axel krijgen grote ruzie over een toevallig ontdekte afspraak in de agenda van Claire. Ze vertrekt alleen naar Engeland en komt niet terug, Axel krijgt thuis een ongeluk. De schijnbare harmonie lijkt voorgoed verdwenen, en allerlei problemen van stiefmoeders en stiefdochters spelen op. Het aardige van deze roman is dat deze uit drie delen bestaat, waarin niet alleen een perspectiefwisseling, maar ook een verandering van toon en stijl plaatsvindt. Deel een is geschreven vanuit het gezichtspunt van Claire, het taalgebruik is onderkoeld, kil en ironisch. Deel twee gaat over Axel, de toon is liefdevol en menselijk. In het gedeelte van Josefien (met veel puberjargon) volgt de ontknoping. Knap opgebouwde spanning, goede opgezette structuur, geschikt voor een breed publiek. Hide text