Met rustig voortkabbelende verhaaltjes en lauwe problematiek houdt Renate Dorrestein zich niet bezig. Haar intriges zijn driest met altijd wel een scheut gruwel, haar thematiek genadeloos en tragisch. Al 13 boeken lang varieert ze eigenzinnig op thema's als moord, macht, zelfmoord, schuld. En steeds met zeer snedige plots, scherpe kritiek en humor. De thema's zijn er weer in Een hart van steen, de tragiek is verpletterend, de humor bijtijds aanwezig om een leesbaar evenwicht te scheppen. Maar de scherpe kantjes zijn er af, de uitdieping van de problematiek schiet te kort, de afwikkeling lijkt bij tijden vreemd simplistisch.

In huize Van Bemmel is een vijfde kind op komst: Ida, bron van alle ellende, die het gezin al teistert nog voor ze geboren is. Ellen is 12, het derde kind en volgens haar vader dus het cement dat het gezin bijeenhoudt. Een gelukkig gezin trouwens waar liefde leeft, een nieuwigheid voor de schrijfster. Maar moeder herstelt slecht na de geboorte van Ida. Na een periode van totale lethargie volgen ongecontroleerde driftbuien, neurotische overbezorgdheid en religieuze waanzin. 'Kraamvrouwenpsychose' komt Ellen 25 jaar later te weten, en goed te genezen, maar in die tijd wist men daar nog niet veel van, voor 'vrouwenziekten' bestond/bestaat weinig interesse. Gevolg: in een vlaag van waanzin moordt moeder het hele gezin uit en pleegt dan zelfmoord. Ellen was even de deur uit en in alle drukte gewoon vergeten. Ze slaagt er nog in haar kleine broertje te redden. Zij moet verder leven met de verpletterende opdracht dit te boven te komen. Er is een begin wanneer ze de oorzaak van haar moeders waanzin begrijpt en de feiten zo enigszins hanteerbaar worden.

Je krijgt het verhaal afwisselend verteld door de 12-jarige en 37-jarige Ellen, wanneer die naar het ouderlijk huis terugkeert. Dat geeft het verhaal zijn dynamiek, maar uit de wisselwerking tussen het angstige onbegrip van het kind en het moeizame beginnen verwerken 25 jaar later, hadden meer en vooral pertinentere vragen mogen voortkomen dan nu het geval is.
[Jen de Groeve] Hide text

Ellen van Bemmel, een 37-jarige patholoog-anatoom, is zwanger en moet vanwege een dreigende miskraam lange tijd het bed houden. Dat is het 'nu', maar in haar jeugd heeft Ellen een verschrikkelijk drama meegemaakt, dat haar hele leven tot nu beheerst. Haar jeugd in een opvanghuis, haar studententijd, haar relaties, alles wordt overheerst door wat ze als kind van 12 jaar heeft meegemaakt en niet kan verklaren. Door haar studie begint ze te begrijpen wat de oorzaak ervan geweest is. Meer dan in sommige andere boeken van de schrijfster heb je als lezer begrip voor de romanpersonages. Het boek laat je niet los. Renate Dorrestein overleed op 4 mei 2018.