Hoewel de felblauwe hardcover van deze heruitgave van De fantastische Meneer Vos een beetje ouderwets en nostalgisch oogt, is het tijdloos sprookje uit 1970 dat allerminst. Roald Dahl is immers een heerlijke verhalenverteller.
Dahl neemt je meteen mee in zijn verhaal wanneer hij je zijn drie gemene boeren voorstelt: Bolus, Bit en Biet. Bolus, rond van buik, staat in schril contrast met Biet, een magere, lange spriet. Voeg daar nog boer Bits aan toe — ‘zo klein was hij, dat in alle zwembaden van de wereld zijn kin in het ondiepe nog onder water zou hebben gestaan — en je hebt een heerlijk drietal. In een volgend hoofdstuk maken we kennis met de geslepen Meneer Vos die, om zijn gezin te onderhouden, kippen, eenden en ganzen steelt bij de drie boeren. Met geweren, schoppen en verschrikkelijke graafmachines proberen de boeren Meneer Vos en zijn vossengezin uit te schakelen, maar sluw als hij is weet hij hun snode plannen te omzeilen.
Dahl bouwt moeiteloos de spanning op in dit verhaal vol actie, creëert sympathie voor de lepe vos en wars van elke pedagogische boodschap vertelt hij een verhaal waarin stelen niet als moreel slecht wordt voorgesteld. De natuurlijke overlevingsdrang van de vos doet je het welgericht doodbijten van de kippen vergeven.
Dahl gebruikt, zoals we dat van hem gewend zijn, plastische en humoristische omschrijvingen waar kinderen dol op zijn en maakt gretig gebruik van overdrijving als stijlmiddel. Bits ‘leefde van beschuitbollen en ganzenlevers. Hij prakte de levers tot een walgelijke pap en met die pap vulde hij de bolletjes op.’ Biet daarentegen, ‘ging nooit in bad. Hij waste zich zelfs nooit. Zo kwam het dat zijn oren verstopt waren met allerlei viezigheid als oorvet, mest, stukjes kauwgom, dode vliegen en meer van die dingen.’
Quentin Blake geeft Meneer Vos, het enige personage in het verhaal dat aangesproken wordt met meneer, een lange mantel en een sjaal, wat hem wat meer standing geeft. De grote, bange ogen van de kleine vosjes zijn levensecht en zelfs in de snorharen van meneer Vos zit dynamiek. Daarnaast hoef je slechts naar de eerste prent van Bits, Bolus en Biet te kijken om je een volledig beeld te vormen van deze personages.
Een klassieker van de fantastische meneer Dahl die in geen geval in je boekenkast mag ontbreken. [Vanessa Dockx] Hide text

Drie rijke en gierige boeren proberen een vossenfamilie te doden, omdat deze al hun pluimvee opeet. Maar meneer Vos is erg slim! De soepele vertaling, en de zwart-wittekeningen van Quentin Blake, maken een fraai geheel van dit aardige, spannende verhaal, waarin vrolijkheid en vernuft het winnen van de wraakzucht van de drie verbitterde vrekken. Door angstige, spannende passages en het soms niet eenvoudige taalgebruik zal het bij jonge kinderen door voorlezen het meest tot zijn recht komen. Bekroond met een Zilveren Griffel 1972. Herdruk met een nieuw serie-omslag. Voorlezen vanaf ca. 7 jaar, zelf lezen vanaf ca. 9 jaar.

Elke dag steelt Meneer Vos de lekkerste kippetjes en appelwijn voor het welzijn van Mevrouw Vos en hun vier welpjes. Maar boeren Bolus, Bits en Biet kunnen het niet meer aanzien dat al hun lekkers verdwijnt in de vossenmagen. Ze zullen er alles aan doen om die 'rotbeesten' uit te roeien. Dit is de zesenveertigste druk van het boek dat qua verhaal nog niets ingeboet heeft aan spitsvondigheid en originaliteit, maar qua lay-out misschien iets tekort schiet. In deze editie zijn de tekeningen niet ingekleurd, waardoor het boek minder aantrekkelijk oogt. Maar het verhaal zelf met de ietwat rommelige tekeningen van Quentin Blake erbij blijft aanspreken. Roald Dahl kan spelen met woorden als geen ander, al is zijn taalgebruik niet altijd eenvoudig. Jonge kinderen worden dan ook best voorgelezen. De meer geoefende lezertjes zullen - net zoals alle volwassenen trouwens - genieten van zijn ongeëvenaarde taalcreaties.

 

Meneer Vos zorgt elke dag voor een heerlijk maal voor Mevrouw Vos en hun vier kleine vosjes. Verse kippetjes, heerlijke ganzen en om de appetijt nog wat te versterken overheerlijke appelwijn. Allemaal eerlijk bij elkaar gestolen op de boerderijen van de boeren Bolus, Bits en Biet. Zoals de namen reeds doen vermoeden: drie uiterst sympathieke heren, ahum. Op een dag vinden Bolus, Bits en Biet dat het welletjes is geweest. Ze beramen samen een plan om Meneer Vos en zijn gezin te grazen te nemen. Nooit zal er nog iets verdwijnen van hun boerderijen! Tenminste, dat is toch de bedoeling ...
Fantastisch om te lezen hoe de fantasierijke Meneer Vos sluwe oplossingen weet te vinden voor zijn problemen. Zijn leven en dat van alle andere dieren op en rond de vossenheuvel, staan immers op het spel.
Het verhaal is niet jong, maar nog altijd jong van geest. Na al die jaren blijft het verhaal boeien en blijft de humor nog steeds overeind. Dat kan enkel een grootmeester verwezenlijken.
De illustraties bij het verhaal zijn van de hand van Quentin Blake. Het zijn warrig ogende pentekeningen die ingekleurd werden met aquarel. Bijna op elke bladzijde vind je één of meerdere illustraties terug. Een meerwaarde voor de jonge lezers of luisteraars, die zich ongetwijfeld geen minuut zullen vervelen bij het lezen of beluisteren van dit boek.
Achteraan in het boek werd er ruimte voorzien om nog wat reclame te maken voor 'De Griezels', een ander meesterwerk van Roald Dahl. Je vindt er ook nog een lijst met al zijn verschenen werken.
Hide text

Dit is de zevendertigste druk van het in 1970 verschenen verhaal over een lieve slimmme vos die het in zijn eentje opneemt tegen drie uiterst gemene boeren. Die laatsten kunnen het niet meer aanzien dat de vos zich regelmatig komt bevoorraden in hun respectievelijke kippen-, ganzen-, eenden en kalkoenenboerderijen. Ze graven niet alleen de heuvel af waarin de familie Vos woont, ze belegeren het gebied in een poging om Vos uit te hongeren. Ook de andere dieren lijden honger. Maar Vos zou niet fantastisch zijn als hij niet een fantastisch plan bedenkt en daarmee alle dieren redt.
Het boek is tegelijk grappig, teder en warm wanneer het over de familie vos gaat. De hebzuchtige boeren worden uiterst gemeen neergezet, zowel wat uiterlijk als karakter betreft. Deze tegenstelling maakt het verhaal zo sterk. De taal is typerend voor Roald Dahl: volwassen met juist gekozen en veelzeggende bijwoorden en bijvoegelijke naamwoorden. Bijvoorbeeld: een beestachtig slecht humeur, dat afschuwelijke ding scheen een elektrisch effect te hebben, gruwelijke, moorddadig uitziende monsters (de graafmachines) ...
De spanning is sterk opgebouwd. Je voelt dat dit een verhaal is om voor te lezen. Het blijft verfrissend!
Hide text