Noord-Amerika is groot en dat vergeet je nogal eens wanneer je op een kaart kijkt, denkt de dertienjarige Alex, wanneer hij al een hele tijd samen met zijn moeder van hot naar her door de VS aan het reizen is. Op een nacht stond ze naast zijn bed. Voor de zoveelste keer had ze ruzie met zijn vader, maar ook voor de laatste keer, want ze had haar spullen samen met die van Alex in haar auto gepropt. We zijn weg, zei ze, en toen ze na het ontbijt in een wegrestaurant al haar geld van haar rekening haalde, haar bankkaart in stukken knipte en haar gsm in een riviertje gooide, waren pas echt alle bruggen met het verleden verbrand.

Moeder en zoon rijden echter niet zomaar wat in het wilde weg door het land. "We zijn nog lang niet thuis", zegt de vrouw. "Maar we komen er wel." Dat er een systeem zit achter haar waanzin merkt Alex wanneer hij de kaart ziet die zijn moeder gebruikt. Hier en daar heeft ze er een ster opgetekend met daarbij een scheldnaam, maar er staat ook vijf keer 'Laura' op, verwijzend naar de meisjes die zijn moeder gemaakt hebben tot de vrouw die ze is. Ma wil afrekenen met haar verleden, openstaande schulden aflossen en wat oude relieken in de fik steken, begint het Alex na verloop van tijd te dagen.

Dekmantels voor bordelen

In feite was er maar één echte Laura, vertrouwt moeder haar zoon toe, de andere meisjes waren er om de holte op te vullen die die eerste nagelaten had. Dat was nooit echt gelukt, maar ze hadden haar wel allemaal laten kennismaken met een facet van haarzelf. Neem bijvoorbeeld de derde Laura, op wie ze smoorverliefd was, maar die weer verdween toen ze elkaar nog maar net hadden gekust. Hoe anders was haar leven misschien verlopen, schrijft Sara Taylor in een paar van de mooiste pagina's uit de roman De Laura's.

Haar voor een paar grote prijzen genomineerde debuut De kust liet al vermoeden dat de uit Virginia afkomstige Sara Taylor een goed verhaal in een goede setting op papier kon zetten. Haar tweede, De Laura's, bevestigt dit vermoeden. Taylor toont de rauwe onderkant van Amerika, waar meisjes misbruikt worden in opvangtehuizen en tattoosalons dekmantels zijn voor bordelen, en ze doet dit op een eerlijke, niet-rancuneuze manier. Zowel moeder als zoon zoeken in dit kader zichzelf. Want ook Alex is op zoek, en wel naar wie hij in feite is. Hij heeft het bijzonder moeilijk met zijn ontluikende seksualiteit en de afwezigheid van zijn vader. Is hij een jongen of een meisje, vraagt hij zich af, of allebei? En speelt dat wel een rol? Misschien is de werkelijkheid wel helemaal niet zo belangrijk, maar trekken we ons op aan de verhalen die we erover vertellen.

Ambo Anthos, 271 p., 21,99 euro.

Hide text

Alex kijkt op middelbare leeftijd terug hoe hij/zij 13 was en dacht getuige te zijn van de zoveelste ruzie van zijn/haar ouders, maar deze keer liep het anders, want Ma pakte haar spullen en vertrok met Alex in de auto. Ze reizen twee jaar door de VS, waarbij Ma steeds baantjes in de horeca heeft en ze een paar maanden blijven zodat Alex naar school kan. Dan trekken ze weer verder en vertelt Ma over haar leven als kind van een Siciliaanse arbeider die naar de VS emigreerde, haar moeilijke start daar. Omdat haar vader steeds in problemen kwam, waren ze vaak op de vlucht en zat Ma veel in tehuizen. Ze vertelt over de vijf meisjes die Laura heten en belangrijk voor haar waren. Hun reis eindigt bij de vijfde Laura. De in de VS geboren, al lang in Engeland wonende auteur (1988) debuteerde met de enthousiast besproken roman ‘De kust’* die op de shortlist van de Guardian First Book Award stond. Haar goed besproken, zeer originele tweede beschrijft indringend en boeiend de reis van moeder en transgender kind, vooral de groeiende band en het begrip voor elkaar. Erg goede sfeertekening van de VS. Hide text