De Duitse illustrator en beeldend kunstenaar Sebastian Meschenmoser, vooral bekend omwille van zijn meermaals bekroonde Mijnheer Eekhoorn-boeken, introduceert een nieuwe figuur, Mopsman. Geen evidente keuze als protagonist, want het nurkse mopshondje is niet meteen moeders mooiste, in tegenstelling tot de ontwapenende, expressieve dierenfiguren in eerder werk. Toch heeft Mopsman gegronde redenen voor zijn norse houding: hij ontwaakt als 'de dag al half voorbij was', moet het zonder muesli of koffie stellen en vindt een kletsnatte krant op de stoep. De pessimistische stemming krijgt een overtuigend visueel equivalent: Mopsman wordt in ruwe, grijze potloodtinten geschetst, wat de prenten een expressief karakter verleent. Veel aandacht gaat uit naar Mopsmans fysionomische eigenschappen, die hem een ongewone tristesse verlenen. Meschenmosers protagonist wordt bovendien omgeven door veel witruimte, waardoor hij erg klein lijkt in de hem omringende wereld. De illustratie waarop het hondje moederziel alleen voor een grote, lege koelkast staat, versterkt die eenzaamheid en verlatenheid nog. Bijzonder tekenend is eveneens de over een dubbele bladzijde verspreide illustratie waarbij Mopsman in de deuropening van z'n hondenhok staat, terwijl het pijpenstelen regent. Het brengt Mopsmans gevoelens op overtuigende wijze in beeld en verleent hem meteen sympathie.
De grote katalysator vormt het plotse verschijnen van een popperig getekende toverfee. Meschenmoser plaatst haar kleurige, maar minder gedetailleerde figuur, in schril contrast met Mopsman. Zoals het traditionele volkssprookje het wil, biedt ze drie wensen aan, die op overdadig bonte wijze geïllustreerd worden. Deze illustraties zijn erg kleurrijk in felle hardroze, gele, paarse en groene tinten en doen wat kinderlijk aan. Als voorlezer kan je samen met je publiek ongebreideld fantaseren over Mopsmans eigen wensen en hoe die, niet verwonderlijk, een totaal andere richting uitgaan. Zijn laatste wens heeft zelfs betrekking op de fee zelf. Het levert een verrassende verhaalwending op, echter wel met een happy end. Een tweede 'Mijnheer Eekhoorn' is het niet geworden, noch stilistisch, noch inhoudelijk, maar Meschenmosers verrassende keuze voor een nors mopshondje levert toch een boeiend verhaal op. [Jürgen Peeters] Hide text

Als Mopsman de mopshond op een dag wakker wordt zit alles tegen: hij heeft zich verslapen, hij heeft geen ontbijt in huis en het stortregent buiten waardoor zijn krant doorweekt is. Somber bedenkt Mopsman dat hij beter in bed had kunnen blijven liggen. Dan komt er een fee en zij is vastberaden om Mopsman op te vrolijken. Hij mag drie wensen doen, bijvoorbeeld een enorme taart, een kasteel en een mooie auto. Maar Mopsman wil geen taart, kasteel of auto en doet drie wensen die de fee niet had verwacht. Een prentenboek met de boodschap dat geluk in kleine dingen zit. Het kleine formaat van het boek is daarbij toepasselijk. De illustraties beslaan enkele of dubbele pagina's waarin de korte tekst (hooguit vier regels) in schreefloze letter is geplaatst; er zijn ook diverse pagina's zonder tekst. De maker van dit boek is bekend van zijn drie prentenboeken over Mijnheer Eekhoorn. Voor ‘Mijnheer Eekhoorn en de eerste sneeuw’* kreeg hij de Zilveren Penseel 2008. De tekeningen zijn minder schetsachtig dan zijn eerdere werk, maar zeker niet minder sfeervol. De eerste tekeningen waarop Mopsman de dag begint zijn somber; de illustraties met de fee daarentegen ‘knallen’ bijna van het papier. De emoties op de kop van Mopsman zijn zeer treffend weergegeven. Vanaf ca. 5 jaar. Hide text