Oblong prentenboek over een groep kinderen, die samen met meneer Jacques op zomerkamp is in de duinen. In de tuin van het zomerhuis vinden ze stukjes behangpapier met flarden van een gedicht. Ook over meneer Jacques vinden ze een gedicht van een onbekende afzender, N. Na een tijdje is over ieder kind wel een gedicht geschreven, maar wie kan ze geschreven hebben? Dan opeens wijst een pijl van zand hen de weg naar een oud theater. Daar zingt Nachtegaal, een eenzaam en stil jongetje, dat door niemand werd opgemerkt, een lied, waarin hij zich voorstelt en zegt de dichter te zijn. Sindsdien is hij niet meer onzichtbaar, maar wordt hij het ‘kleinste vogeltje met het mooiste lied’. De illustraties in vooral geel-groen-rode aardetinten zijn sfeervol, maar de kinderen met hun grote vragende ogen doen wat popperig aan. Bijzonder is hoe wordt ingezoomd op details en vanuit verschillend perspectief is getekend. Enkele pagina's bevatten een flap, waarachter Nachtegaal te zien is, omringd door kleine vogeltjes. De illustrator (1982-) illustreerde tal van kinderboeken, die ook in Duitsland, de UK en de VS veel succes hebben. Een verhaal dat goed gelezen moet worden en stof geeft tot praten over anders zijn en groepsgedrag. Vanaf ca. 6 jaar. Hide text

Opwinding op het zomerkamp. De kinderen vinden stukjes behangpapier waarop gedichten staan. Gedichten over … henzelf. Iedereen kijkt naar iedereen. Wie is die mysterieuze dichter die altijd maar meer gedichten schrijft? Niemand ontsnapt aan de soms scherpe, soms humoristische, soms zachte pen van de gedichtenschrijver. Elke dag opnieuw, terwijl het leven op zomerkamp gewoon verdergaat, komen er meer en meer gedichten bij. Tot op een dag een spoor gevonden wordt. Het leidt naar de strandhuisjes. Iedereen wordt hier persoonlijk uitgenodigd om naar het oude theater te komen. Nieuwsgierig gaan alle kinderen en meneer Jacques, hun begeleider, hier ’s avonds naartoe. Op het podium staat een klein jongetje. Een jongetje dat niemand lijkt te kennen. Hij begint zachtjes aan te zingen: “Al die mensen om me heen en toch voel ik me zo alleen, niemand op het kamp kijkt me aan, niemand ziet me zelfs maar staan. In mijn eentje verbijt ik de pijn van het onzichtbaar zijn …” Vanaf die dag kent iedereen op zomerkamp hem. Maar hij bleef wie hij was: een klein vogeltje met het mooiste lied. Nachtegaal.
Dit weemoedige, gevoelige verhaal wordt mee verteld door de prachtige prenten in vale kleuren. Doordat enkele prenten uitklapbaar zijn, versterkt het gevoel dat er meer moet zijn dan dat je op het eerste zicht ziet. Om het tempo van het boek te vertragen, werd ervoor gekozen om ook bladzijden zonder tekst in te voegen. Hier is er ruimte en tijd om te genieten van de nostalgische sfeer die de illustraties weten op te roepen. Er wordt op deze manier een bijzondere spanning en een vleugje mysterie gecreëerd.
De taal die werd gekozen om dit verhaal neer te schrijven is niet de simpelste. De activiteiten en de dialogen van de kinderen op het kamp worden in een directe taal neergezet, maar dit wisselt af met de poëtische taal die de gevoeligheid van de dichter kracht bij zet. Moeilijke woorden en zinsconstructies worden niet gemeden. Toch versterkt ook dit de gevoelens die bij het boek horen. Gevoelens die een zekere droefheid, verlatenheid inhouden. En hoewel het verhaal goed afloopt, laten deze gevoelens je niet snel meer los.
Hide text