Nachtegaal is een prentenboek met een onmiskenbaar Franse en nostalgische sfeer en een vintage setting. Dat begint al met het behangpapier met roze bloemen op de schutbladen van het boek. Een groep kinderen is op zomerkamp met meneer Jacques. Ze vinden snippers van behangpapier. Meneer Jacques voegt de snippers samen en de fragmenten blijken een gedicht te vormen. In de dagen daarna volgen er meer gedichten, allemaal afkomstig van ene ‘N’. De gedichten zijn gericht aan kinderen uit de groep en aan meneer Jacques. De inhoud en de toon van de gedichten is een beetje vleiend, een tikje plagend en ook wat spottend. Ze prikkelen in ieder geval enorm de nieuwsgierigheid van de groep en van meneer Jacques. Briefjes op het strand wijzen de nieuwsgierigen uiteindelijk in de richting van een verlaten theater. Op het podium verschijnt een klein verlegen jongetje. Zijn naam is Nachtegaal. Dit verlegen ‘vogeltje’ gebruikt zijn dicht- en zangtalent om zich bij de anderen onder de aandacht te brengen. 
Piet De Loof, die ook boeken voor jongeren schrijft, zorgde voor de literaire bewerking van de Nederlandse tekst. Helaas is de tekst niet het sterkste punt van dit verhaal. Het gedicht dat de apotheose van het verhaal had moeten zijn — Nachtegaal die voordraagt in het donkere theater — kan de opgebouwde verwachtingen niet inlossen: 'Al die mensen om me heen / En toch voel ik me zo alleen // Niemand op het kamp kijkt me aan / Niemand ziet me zelfs maar staan // In mijn eentje verbijt ik de pijn / Van het onzichtbaar zijn //'. Deze regels geven uitdrukking aan een gevoel dat al zo vaak in bijna identieke bewoordingen is uitgedrukt, dat het moeilijk voorstelbaar is waarom een auteur dat nog een keer wil doen. Het houterige metrum maakt het gedicht bovendien niet prettig om voor te dragen. Met hetzelfde elan dicht Nachtegaal verder: 'Ik wilde jullie zo graag leren kennen / Dat ik gedichten begon te pennen // Ik schreef maar raak, / zelfs over meneer Jacques, // alles wat ik over jullie weet. / Maar weten jullie wel hoe ik heet? // Ik zing voor jullie allemaal / Mijn naam is Nachtegaal.' 
Het show, don’t tell-adagium had de overige (niet rijmende) verhaaltekst aantrekkelijker gemaakt. De tekst is bij momenten nogal expliciet. Wat de tekst vertelt, is bovendien vaak ook in de tekeningen te zien en andersom, bijvoorbeeld: 'ze hielden hun stukjes behangpapier in de hand en probeerden te achterhalen waar hun stukje thuishoorde'. 
De tekeningen van Franse huizen en tuinen, en van het strand zijn mooi en sfeervol, maar ook nogal conventioneel. Enkele bladzijden kunnen worden uitgevouwen. De illustratie blijkt dan door te lopen of er komen nog enkele dichtregels tevoorschijn. Het zijn de soms onverwachte perspectieven die kunnen verrassen. Het perspectief is regelmatig nadrukkelijk diagonaal en af en toe op ooghoogte van de kinderen. De keuze van de personages maakt duidelijk dat iedereen ‘anders’ is. Er is een meisje met een spraakgebrek (door een nogal anachronistische beugel), een hele dikke jongen, een jongen die loenst, en ook een personage met een donkere huid en afro-kapsel ontbreekt niet. 
Nachtegaal bedoelt het allemaal erg goed, maar de nobele intenties komen niet optimaal tot uitdrukking doordat vooral de tekst zijn vorm niet heeft gevonden. [Coosje Van der Pol] Hide text

Oblong prentenboek over een groep kinderen, die samen met meneer Jacques op zomerkamp is in de duinen. In de tuin van het zomerhuis vinden ze stukjes behangpapier met flarden van een gedicht. Ook over meneer Jacques vinden ze een gedicht van een onbekende afzender, N. Na een tijdje is over ieder kind wel een gedicht geschreven, maar wie kan ze geschreven hebben? Dan opeens wijst een pijl van zand hen de weg naar een oud theater. Daar zingt Nachtegaal, een eenzaam en stil jongetje, dat door niemand werd opgemerkt, een lied, waarin hij zich voorstelt en zegt de dichter te zijn. Sindsdien is hij niet meer onzichtbaar, maar wordt hij het ‘kleinste vogeltje met het mooiste lied’. De illustraties in vooral geel-groen-rode aardetinten zijn sfeervol, maar de kinderen met hun grote vragende ogen doen wat popperig aan. Bijzonder is hoe wordt ingezoomd op details en vanuit verschillend perspectief is getekend. Enkele pagina's bevatten een flap, waarachter Nachtegaal te zien is, omringd door kleine vogeltjes. De illustrator (1982-) illustreerde tal van kinderboeken, die ook in Duitsland, de UK en de VS veel succes hebben. Een verhaal dat goed gelezen moet worden en stof geeft tot praten over anders zijn en groepsgedrag. Vanaf ca. 6 jaar. Hide text

Opwinding op het zomerkamp. De kinderen vinden stukjes behangpapier waarop gedichten staan. Gedichten over … henzelf. Iedereen kijkt naar iedereen. Wie is die mysterieuze dichter die altijd maar meer gedichten schrijft? Niemand ontsnapt aan de soms scherpe, soms humoristische, soms zachte pen van de gedichtenschrijver. Elke dag opnieuw, terwijl het leven op zomerkamp gewoon verdergaat, komen er meer en meer gedichten bij. Tot op een dag een spoor gevonden wordt. Het leidt naar de strandhuisjes. Iedereen wordt hier persoonlijk uitgenodigd om naar het oude theater te komen. Nieuwsgierig gaan alle kinderen en meneer Jacques, hun begeleider, hier ’s avonds naartoe. Op het podium staat een klein jongetje. Een jongetje dat niemand lijkt te kennen. Hij begint zachtjes aan te zingen: “Al die mensen om me heen en toch voel ik me zo alleen, niemand op het kamp kijkt me aan, niemand ziet me zelfs maar staan. In mijn eentje verbijt ik de pijn van het onzichtbaar zijn …” Vanaf die dag kent iedereen op zomerkamp hem. Maar hij bleef wie hij was: een klein vogeltje met het mooiste lied. Nachtegaal.
Dit weemoedige, gevoelige verhaal wordt mee verteld door de prachtige prenten in vale kleuren. Doordat enkele prenten uitklapbaar zijn, versterkt het gevoel dat er meer moet zijn dan dat je op het eerste zicht ziet. Om het tempo van het boek te vertragen, werd ervoor gekozen om ook bladzijden zonder tekst in te voegen. Hier is er ruimte en tijd om te genieten van de nostalgische sfeer die de illustraties weten op te roepen. Er wordt op deze manier een bijzondere spanning en een vleugje mysterie gecreëerd.
De taal die werd gekozen om dit verhaal neer te schrijven is niet de simpelste. De activiteiten en de dialogen van de kinderen op het kamp worden in een directe taal neergezet, maar dit wisselt af met de poëtische taal die de gevoeligheid van de dichter kracht bij zet. Moeilijke woorden en zinsconstructies worden niet gemeden. Toch versterkt ook dit de gevoelens die bij het boek horen. Gevoelens die een zekere droefheid, verlatenheid inhouden. En hoewel het verhaal goed afloopt, laten deze gevoelens je niet snel meer los.
Hide text