THRILLER - "Het dode meisje ligt onder een bord met de waarschuwing SLUIKSTORTEN! VERBODEN! in kalkletters. Vuurrode lippen, ogen wijd open. Haar benen zijn lang en mager. Zij draagt geen slipje, enkel een blauw jeansrokje, een wit gehaakt T-shirt met Je t'aime, je t'aime in grote letters en wollen sokken die te warm zijn voor de tijd van het jaar." De openingszin van Het dode meisje is door en door Stan Lauryssens: lekker visueel en tegen het randje van het onfatsoenlijke aantikkend.

Het dode meisje met de blokjesbrug heeft geen papieren op zak. Wie is ze? Aangezien ze vlak bij het asielcentrum van Steenokkerzeel wordt gevonden, lijkt het de politie evident om daar naar de dader te zoeken, maar inspecteur Koen Buyck, hoofdinspecteur Tilly Peeters en Eddy Thielemans, diensthoofd Cel Vermiste Personen, weten wel beter. Soms moet je het voor de hand liggende gewoon negeren.

Al snel wordt haar identiteit ontdekt. Het gaat om een Vlaams meisje van zestien. Het dode meisje past, ondanks de afwijkende titel, in het rijtje van Lotte, 17 jaar, blond, blauwe ogen en Cleo, 15 jaar, rood haar, vader onbekend. Ook nu wordt de oude commissaris Sam van stal gehaald om het raadsel mee te helpen oplossen. En dat raadsel zit behoorlijk ingewikkeld in elkaar met een slachtoffer zonder vader (of toch niet?) en mét een verdwenen moeder.

Lauryssens beschrijft de gruwelijkheden die het meisje moest ondergaan erg expliciet. Zelfs de overvloedig aanwezige humor kan de impact van de horror niet compenseren. Explicieter dan dit krijg je de thrillers niet vaak meer: "Ee?n oorverdovende knal, de laatste kogel kronkelt zich door de loop van het wapen en ontploft in zijn hoofd en zijn schedel barst open als een stuk rot fruit en zijn oogkassen kraken en splinteren en zijn oogballen worden als spermatozoïden uit zijn kop geslingerd en een spray van vers bloed, vuurrood en gloeiend als lava, spuit metershoog uit het gat in zijn kale schedeldak en spat op de helderwitte muren en druipt van het plafond, niet rood als ketchup maar donker en smeuïg als Luikse siroop."

Lauryssens verweeft in dit verhaal ook bekende verdwijningszaken uit de vaderlandse en internationale geschiedenis. Daders als Ronald Janssen, Michelle Martin en Michel Fourniret en slachtoffers als Maddie McCann en Loubna Benaissa passeren de revue. Het geeft aan het verhaal extra body. Je weet als lezer immers dat de verzonnen gruwel in het echt ook kan. En dat "mensen monsters zijn", zoals commissaris Sam terecht opmerkt. Je maag speelt soms op met zulk leesvoer. In Het dode meisje gaat het van kwaad over erger naar veel erger. Een thriller donkerder dan donker.

Stan Lauryssens, Het dode meisje, Manteau, 265 p., 21,99 euro.

JOOST HOUTMAN ■

Hide text

THRILLER - "Het dode meisje ligt onder een bord met de waarschuwing SLUIKSTORTEN! VERBODEN! in kalkletters. Vuurrode lippen, ogen wijd open. Haar benen zijn lang en mager. Zij draagt geen slipje, enkel een blauw jeansrokje, een wit gehaakt T-shirt met Je t'aime, je t'aime in grote letters en wollen sokken die te warm zijn voor de tijd van het jaar." De openingszin van Het dode meisje is door en door Stan Lauryssens: lekker visueel en tegen het randje van het onfatsoenlijke aantikkend.

Het dode meisje met de blokjesbrug heeft geen papieren op zak. Wie is ze? Aangezien ze vlak bij het asielcentrum van Steenokkerzeel wordt gevonden, lijkt het de politie evident om daar naar de dader te zoeken, maar inspecteur Koen Buyck, hoofdinspecteur Tilly Peeters en Eddy Thielemans, diensthoofd Cel Vermiste Personen, weten wel beter. Soms moet je het voor de hand liggende gewoon negeren.

Al snel wordt haar identiteit ontdekt. Het gaat om een Vlaams meisje van zestien. Het dode meisje past, ondanks de afwijkende titel, in het rijtje van Lotte, 17 jaar, blond, blauwe ogen en Cleo, 15 jaar, rood haar, vader onbekend. Ook nu wordt de oude commissaris Sam van stal gehaald om het raadsel mee te helpen oplossen. En dat raadsel zit behoorlijk ingewikkeld in elkaar met een slachtoffer zonder vader (of toch niet?) en mét een verdwenen moeder.

Lauryssens beschrijft de gruwelijkheden die het meisje moest ondergaan erg expliciet. Zelfs de overvloedig aanwezige humor kan de impact van de horror niet compenseren. Explicieter dan dit krijg je de thrillers niet vaak meer: "Ee?n oorverdovende knal, de laatste kogel kronkelt zich door de loop van het wapen en ontploft in zijn hoofd en zijn schedel barst open als een stuk rot fruit en zijn oogkassen kraken en splinteren en zijn oogballen worden als spermatozoïden uit zijn kop geslingerd en een spray van vers bloed, vuurrood en gloeiend als lava, spuit metershoog uit het gat in zijn kale schedeldak en spat op de helderwitte muren en druipt van het plafond, niet rood als ketchup maar donker en smeuïg als Luikse siroop."

Lauryssens verweeft in dit verhaal ook bekende verdwijningszaken uit de vaderlandse en internationale geschiedenis. Daders als Ronald Janssen, Michelle Martin en Michel Fourniret en slachtoffers als Maddie McCann en Loubna Benaissa passeren de revue. Het geeft aan het verhaal extra body. Je weet als lezer immers dat de verzonnen gruwel in het echt ook kan. En dat "mensen monsters zijn", zoals commissaris Sam terecht opmerkt. Je maag speelt soms op met zulk leesvoer. In Het dode meisje gaat het van kwaad over erger naar veel erger. Een thriller donkerder dan donker.

Stan Lauryssens, Het dode meisje, Manteau, 265 p., 21,99 euro.

Hide text

Vlak bij een Brussels asielzoekerscntrum wordt het lijk van een meisje gevonden, zonder papieren maar met tatoeages. Diensthoofd Eddy Thielemans van de Cel Vermiste Personen, een afdeling van de Belgische federale politie, krijgt de taak om het vermoorde meisje te identificeren. Het blijkt het begin van een reeks moorden, waarbij hij nauwer dan gedacht betrokken raakt. Aan hem de taak om, samen met gepensioneerde commissaris Sam, dader en motieven op te sporen. Dit leidt tot een tamelijk verrassende ontknoping. Derde thriller waarin de, aan terminale kanker lijdende, Thielemans de hoofdpersoon is. De Antwerpse auteur (1946) won in 2002 de Hercule Poirotprijs voor het spannendste boek van het jaar ('Zwarte sneeuw') en schreef diverse thrillers, goed voor twee of drie sterren in de VN thrillergids. Zijn taalgebruik bevat een melig soort humor, filmische beschrijvingen (doen denken aan tv-serie Witse) en is weinig subtiel, maar heeft wel vaart en veel dialogen. Boven elk hoofdstuk een tijdsaanduiding (4 dagen). Duidelijke druk. Hide text