Prentvertelling waarin Kaat in een rolstoel zit ten gevolge van een verkeersongeluk. Anton, haar broertje, verhaalt in de ik-vorm hoe het dagelijks leven in en rond het gezin er nu uitziet. Dit Zebra-boek is in de eerste plaats geschreven voor broers en zussen (brussen) van jonge verkeersslachtoffers, omdat hún specifieke gevoelens en verwarring vaak over het hoofd worden gezien (bijvoorbeeld jaloezie door minder aandacht). Hoewel de tekst niet echt diepgaand is, biedt deze genoeg houvast om onder begeleiding (ouders, leerkrachten) het probleem bespreekbaar te maken. De drie- tot vijfregelige tekst staat onder de wat statische, paginagrote, gekleurde illustraties (waterverf) en is gedrukt op stevig papier in een schreefloze letter. Het boek bevat een bijsluiter met tips voor ouders en leerkrachten. Op de (harde) kaft staat een tekening van Kaat in haar rolstoel met Anton naast haar tegen een gele achtergrond. Vanaf ca. 7 jaar.

‘Voor de eerste keer’ vertelt het verhaal van Kaats eerste schooldag. Niets bijzonders zou je denken. Maar Kaat is geen kleuter meer van tweeëneenhalf jaar oud …Kaat heeft ongeveer een jaar geleden een ongeluk gehad. Hierdoor kwam ze in een rolstoel terecht. Dit boek vertelt over haar eerste schooldag in die rolstoel. Het verhaal wordt verteld vanuit het standpunt van Anton, de kleine broer van Kaat. Hij neemt je mee in zijn verhaal, dat eigenlijk Kaats verhaal is. Hij toont je de moeilijke momenten die het ongeluk van Kaat met zich mee heeft gebracht, maar ook de mooie momenten die er nog steeds zijn ondanks dat ongeluk. Jammer is dat er nergens dieper wordt ingegaan op onderliggende emoties. Kaat zit in een rolstoel: ‘that’s it’. Gevoelens, vragen of frustraties die daarbij naar boven komen, zowel bij Kaat, bij Anton als bij hun ouders worden amper aangehaald. Alle interactieve momenten in het boek worden met één zinnetje in de kiem gesmoord. Daarom lijkt me dit boek ook geen aanleiding om iets te doen met de tips achterin, die juist wel op interactie gericht zijn. De schrijfstijl is niet erg uitnodigend en hetzelfde kan gezegd worden van de prenten. Deze zijn niet goed of slecht, maar vooral héél doorsnee. Prenten die je overal bij zou kunnen zetten, maar die geen meerwaarde kunnen leveren. Dit boek is een heel mooi initiatief, het wil nl. mensen steunen die in hun omgeving te maken krijgen met jonge verkeersslachtoffers. Het is dus geschreven met alle goede bedoelingen, maar daarmee maak je helaas nog geen goed boek.
Hide text