Joost staat op de speelplaats aan de kant. De andere kinderen spelen samen, ze sluiten hem uit en hij wordt door sommigen ook gepest. Nu hij tien is, vindt hij dat alles verandert: vroeger was hij dapper en had hij vrienden; nu lijkt alles grauw, zonder glans. Hij staat toe te kijken hoe de anderen magoggeltje spelen, tot Grietje hem erbij betrekt. En dan gebeurt het: de grond splijt open en een monsterachtig wezen komt te voorschijn: Magoggeltje, de koning van de Onderwereld. Hij daagt Joost uit hem te volgen... Dat is het begin van grootse avonturen, niet alleen van Joost, Jan en Grietje, maar ook een echte prins en een prinses, de jongste van Magoggeltjes dertig dochters. Er komt ook heel wat toverij aan te pas; is Joosts oma, die hem opvoedt, soms geen heks? En Orm, de oude tovenaar die in het bos woont, kent er ook wat van...

In De blauwe maansteen worden realiteit en fantasie harmonieus in elkaar gevlochten. Het sprookjesachtige verhaal vol symboliek gaat over moed en dapperheid en het aanvaarden van je lot. In de ontwikkeling van 8- à 10-jarigen wordt het magische denken verdrongen door de realiteit -- de eens zo mooie toverveer van de vuurvogel blijkt slechts een vale oude veer te zijn. Voor een kind dat het daar moeilijk mee heeft, is het een troostvolle gedachte dat het in zijn beleving die magische wereld kan betreden wanneer hij maar wil. De narratieve stijl van Tonke Dragt nodigt uit tot vertellen en voorlezen.

Dit verhaal verscheen 25 jaar geleden in acht delen in een serie leesboekjes voor het basisonderwijs. Het werd geïllustreerd met zwart-wittekeningen van de auteur, die goed de geheimzinnige sfeer weergeven. [Josee Goyvaerts] Hide text

Geïnspireerd door het opzegversje over de geheimzinnige figuur Magoggeltje schreef de auteur dit sprookjesachtige verhaal vol magie. In het eerste deel wordt kennis gemaakt met de verschillende verhaalfiguren: Joost, Jan en Grietje. Zij zullen prins I-an helpen om de belofte ongedaan te maken die zijn vader, koning Langbaard, vlak voor zijn geboorte deed en waardoor Magoggeltje (de koning van de onderwereld) I-an in zijn macht heeft. Het tweede deel speelt zich in de mysterieuze onderwereld af, waar diverse opdrachten vervuld moeten worden. In het derde deel wordt definitief afgerekend met Magoggeltjes macht. Het verhaal dat eerder werd gepubliceerd in de deeltjes zes, zeven en acht van 'De blauwe maan' (Thieme) heeft niets aan kracht ingeboet. De auteur is een rasverteller en weet van begin tot eind te boeien. De door haar gemaakte illustraties in zwart-wit, donker afgedrukt, geven perfect de geheimzinnige sprookjessfeer weer. De omslagillustratie in kleur van Annemarie van Haeringen belooft avonturen. Een aanrader om zelf te lezen of voor te lezen aan kinderen vanaf ca. 9 jaar. Hide text

Dit boek verscheen voor het eerst in 1979 en werd nu door Tonke Dragt herzien. Het is een heel sprookjesachtig boek, daardoor is het nauwelijks gedateerd. De hoofdpersoon is Joost, een fantasierijk jongetje, dat omwille van zijn vele verhalen vaak uitgesloten wordt op school. Op een dag spelen de kinderen een spel, waarbij ze een liedje zingen dat Magoggeltje, een onderwereldfiguur, moet oproepen. Maar deze keer komt er ook werkelijk een spookachtig iemand tevoorschijn, die Joost een blauwe maansteen belooft. Joost volgt zijn voetsporen, samen met Jan, die tot dan niet bepaald zijn vriend was. Aan een vijver in het bos scheiden hun wegen, toch voor een paar dagen: Joost gaat de Onderwereld in, om zijn steen te bemachtigen, Jan blijft achter en zal hem waar nodig helpen. Dan is er ook nog Prins I-an, die door zijn vader aan de koning van de Onderwereld is beloofd en dus uit diens klauwen moet gered worden. Gelukkig krijgen Joost, Jan en I-an hulp van een paar magische figuren: de oma van Joost is eigenlijk een soort goede heks, er is Orm de tovenaar en tenslotte één van de dochters van de koning, Hyacinta. Er moeten een paar moeilijke opdrachten volbracht worden, ze zullen toch moeten vluchten want ze ‘schaken’ Hyacinta en ook dan wachten hun nog enkele beproevingen. Maar zoals het in een sprookje gaat, ze leven nog lang en gelukkig. Tonke Dragt kan schrijven, en dat merk je. Haar taal is heel helder en sprankelend, de personages leven echt en doen of antwoorden niet altijd zoals je verwacht, wat bijvoorbeeld de dialogen iets heel hups geeft. Het verhaal zelf vind ik iets minder, eigenlijk wordt nooit geheel duidelijk waarom de jongens nu al die moeite doen, en dat geeft aan het verhaal iets vrijblijvends. Het is soms ook een beetje wijdlopig en te weinig strak geregisseerd. Dat Tonke Dragt zelf de illustraties maakte, behalve de omslagtekening, vind ik ook niet zo’n goed idee. Ze kan wel wat, maar een begenadigd tekenaar zou ik haar toch niet noemen. Bovendien zijn de zwart-witillustraties tamelijk somber en onduidelijk.
Hide text