In dit 32 gedichten tellende debuut van dichter-schrijver Twan Vet (1998) toont hij zich door zijn even lichte als serieuze toon schatplichtig aan Ingmar Heytze. Zijn troostpogende gedichten over verloren liefde, vergankelijke tijd en soms gewoonweg diep gemis zijn beeldend en toegankelijk. Eerder lichtvoetig dan zwaar. Ze lijken soms eerder gemaakt voor voordracht op een festival dan voor de stille kamer. Enkele zouden een 'evergreen' kunnen worden. Geschikt voor alle soorten poëzieliefhebbers.