Dit is een vierde, opnieuw bijgewerkte druk van een bundel uit 1988, waarin de Vlaamse dichter Willie Verhegghe het overlijden van zijn tienjarige zoon aan leukemie herdenkt. Dat 'groot verdriet' werd in de oorspronkelijke bundel sterk verdicht door de hechte, afgemeten vorm (met gedichten van telkens drie kwatrijnen) en een haast ontnuchterende zegging, waardoor de intensiteit nergens omsloeg in pathetiek. De gedichten beschrijven de ziekte, het afscheid, het overlijden en het herdenken. Bij ongeveer elke heruitgave vertelde Verhegghe datzelfde verhaal opnieuw vanuit een wat anders gekleurde ervaring. De vorm werd daarbij beduidend losser, soms op het prozaïsche af, maar in de recente gedichten kiest de dichter weer voor een meer literaire vorm. Thematisch blijft het verdriet de boventoon voeren, maar toch is er ruimte voor afstand. De jongste verzen laten een indringende identificatie zien van de vader met zijn (ondertussen volwassen) zoon en omgekeerd. Geraffineerde poëzie is dit niet, maar deze bundel bevat wel aangrijpende gedichten over een thema dat niemand onverschillig laat. Hide text