Schrijver Larsson keert terug naar de plek van zijn jeugd, waar ooit zijn vader verdween en nu een schedel is gevonden. Is deze van zijn vader? Werd hij vermoord, en zo ja, door wie? Larsson wroet in het verleden van dorpsbewoners die daar niet blij mee zijn. Ondertussen denkt hij aan Amalia die een belangrijke rol in zijn jeugd speelde. Schrijversduo Bogaert (vader en zoon) legt dit keer de focus op Scandinavië, na de succesvolle reeks waarin commissaris Bottu in Leuven de misdaad aanpakt. Een pluspunt is de dreigende, donkere sfeer die er van het verhaal uitgaat. Maar vreemd, wellicht niet voor Vlaamse lezers, zijn de Vlaamse uitdrukkingen die er in dit Hoge Noorden voorkomen. De spanning probeert het duo te bewerkstelligen door personages met informatie te laten komen die ze dan op het laatste moment tóch niet geheel vrijgeven. Maar echt spannend gaat het niet worden. Daarnaast leiden talloze adjectieven, vele vergelijkingen, en soms ronduit rare zinnen ‘de toon probeerde niet te maskeren dat hij dreigend was’ af van de plot, die aan het eind ook nog eens uitgelegd wordt. Hide text