Deze eenendertigste film van Woody Allen is een fictieve filmbiografie, een formule die hij al eerder toepaste in zijn komedies Zelig en Broadway Danny Rose. Sean Penn speelt een briljante jazzgitarist die tevens een onverantwoordelijke, met geld smijtende, arrogante, onuitstaanbare dronkelap is. Ab Zagt (Algemeen Dagblad 29-6-2000) is van mening dat de film 'een geslaagde nep-documentaire [is]'. Ronald Ockhuysen (Volkskrant 29-6-2000): 'Op twee manieren wordt het verhaal over de fictieve gitarist uit de doeken gedaan: Allen wisselt scènes uit diens leven af met commentaren van echte en zogenaamde jazzkenners, onder wie Allen zelf. (...) Sweet and Lowdown, door cameraman Zhao Fei (Raise the Red Lantern) voorzien van een warme gloed, is een tragikomische lofzang op een kunstenaar die met het gewone leven niet in balans weet te komen.' Ab van Ieperen (Vrij Nederland 1-7-2000): 'Met die muziek is dankzij arrangementen van Dick Hyman en gitaarspel van Howard Alden niks mis - bovendien musiceert Sean Penn in beeld zeker zo overtuigend als Robert de Niro op de saxofoon in New York, New York (...). Maar ook wat hij tussendoor aan speelfilm laat zien met soms dwarse, maar altijd milde humor is genietbaar genoeg.' Bevat enkele extra's. Hide text