Deze vertaling, door Frida Vogels, van Moravia's klassiek geworden debuut, eerst verschenen in 1985, is aan haar vijfde druk toe (jammer dat men de enkele zetfouten niet verbeterd heeft). Bij lectuur valt meteen het ijzersterke theatrale karakter van de tekst op, zowel op inhoudelijk als stilistisch vlak. De handeling speelt zich af in een beperkt aantal ruimtes (drie huizen, met sporadisch een scène op een andere plaats, of op straat), en in een klein aantal dagen, waarbij de auteur de handeling bijna in 'real time' laat afspelen. Hij beschrijft niet zoveel, zijn tekst bestaat overwegend uit dialogen en monologues intérieurs. De strekking van het drama, een scherpe ontleding van een in verval geraakte burgelijke familie, met alle hypocrisie, venijn en lamlendigheid vandien, past in een lange traditie van het kritische-realistische theater van Ibsen, Strindberg en Tsjechov. Moravia voegt er wel een voor die tijd ongehoorde flinke scheut zondige seks aan toe, in de ongebreidelde lusten van Leo, de hevige, onbewuste en tegenstrijdige verlangens van de jonge Carla, de quasi-incestueuze relatie tussen die twee, en dan nog de souteneursfantasie van Michele. Ten slotte is theatraliteit ook een stijlkenmerk van de personages, die voortdurend maskers opzetten, of, in het geval van de jongvolwassene Michele, zich een personaliteit of gevoel op theatrale wijze aanmeet, omdat hij bij zichzelf geen echte gevoelens ontwaart, en zo zijn onverschilligheid wil overstijgen.

Het verhaal leest als een heuse 'huis clos' (het is niet zo verwonderlijk dat men van een existentialistisch werk avant la lettre spreekt). De vijf personages zitten elkaar voortdurend op de huid, en lijken gedoemd elkaar te gronde te richten. Ze haten elkaar, maar wanneer ze willen ontsnappen aan hun droevige bestaan, weten ze zich niet tot een andere figuur te wenden. De jonge Carla bv. wil via de zondige weg ontsnappen aan het saaie burgelijke leven, maar bedenkt daartoe geen andere uitweg dan via de minnaar van haar moeder. Haar broer Michele is het sleutelpersonage, en blijkbaar een soort alter ego van de auteur. In hem, en tot zijn eigen wanhopige besef, heerst de onverschilligheid over alles. Het is zijn probleem, het onvermogen authentieke gevoelens en motieven te koesteren, dat Moravia's oeuvre verder zal domineren, ook in die werken -- bv. La Ciociara, waarin het hoofdpersonage niet toevallig ook Michele heet -- waarin de marxistische opstand de uitweg lijkt voor dat onvermogen. [Chris Bulcaen] Masquer le texte

Het verhaal, spelend in het Rome van de jaren '20, beschrijft de situaties in een gezin die ontstaan, wanneer de minnaar van de moeder tevens de minnaar van de dochter wordt. De zoon des huizes gaat, na een mislukte poging de minnaar te doden, een relatie aan met een van diens vroegere geliefden. Het eigenlijke onderwerp van de roman is de behoefte die de hoofdpersonen, vervuld van een intens gevoel van verveling als gevolg van hun lege bestaan als welgestelde burgers, voelen om hun levens te veranderen. Echter door hun onverschilligheid, hun hang naar het bekende en hun onvermogen tot onderlinge communicatie slagen zij er niet in hier vorm aan te geven. Een thema dat ook in latere boeken van Moravia (1907-1990) een rol zal spelen. Dit boek echter, zijn eerste, wordt algemeen beschouwd als een van zijn beste, omdat hij nooit meer zo indringend de morele impotentie van sommige mensen heeft weten te beschrijven. Kleine druk.