Kinderpoëzie kan al eens melig smaken: ze is soms behoorlijk voorspelbaar en bedekt met een suikeren laagje lieflijkheid en schattigheid. Maar niets daarvan in Altijd heb ik wat te vieren, de jongste bundel van André Sollie. Onder een bedrieglijk vrolijke titel bundelt Sollie verzen waarin afwisselend humor, ernst en onderhuids verdriet de boventoon voeren. Kinderen zijn niet alleen maar schattig en dromerig, lijkt Sollie te willen zeggen, en hun leven loopt niet altijd over roze wolkjes. 'Papa's postzegels bijkleuren./ Sleutels zoek van alle deuren./ Lapjes uit gordijnen scheuren./ Ik ben niemands hartendief' zegt een weerbarstig en naar aandacht hunkerend kind in het gedicht 'Honnepon'. In 'Wij' ergeren kinderen zich aan de verplichte gezelligheid van 'een heel gewoon gezin': 'We doen ook alles samen,/ zijn altijd bij elkaar./ Dat vinden we, hoe heet dat,/ gezellig ja. Vandaar.' Het venijn schuilt in de onverwachte staart van dit gedicht: 'We zijn dus heel gelukkig./ Tevreden, blij; dat wel./ En blijven samen hopen/ op ooit een fikse rel.'

Sollie lijkt te houden van dit soort plotse stemmingswisselingen: in 'Circusmeisje' schept een acrobate op over haar kunstjes, ze is dol op de schijnwerpers. 'Maar als het applaus is verstomd,/ dan ben ik een doodgewoon meisje./ De kassa gesloten, de lampjes gedoofd.../ Moe en alleen. /En zin in een ijsje.' Altijd wat te vieren is een knappe bundel - poëzie met weerhaakjes.

Masquer le texte

Bundel met 26 gedichten over onder meer vriendschap, verliefdheid, emoties (dierenleed, afscheid) en mensen. Een aantal gedichten is vrij traditioneel van vorm: kwatrijnen met gebroken rijm. Het nieuwe(re) werk is minder strak van vorm en ritme. De meeste gedichten zijn toegankelijk en kennen dikwijls een verrassende pointe of prikkelende slotzin die tot nadenken stemt. Ook humor ontbreekt zeker niet, het gedicht over het wonderkind Désirée is hilarisch. Thematisch zijn de gedichten onverdeeld in zes categorieën die een titel dragen die zeer ruim interpreteerbaar is (Rarara wat ik verzon, Rozengeur en zo, Een heel gewoon gezin). Elke categorie wordt grafisch aangekondigd door een ogenschijnlijk eenvoudige in kinderlijke stijl getekende zwart-witillustratie (pen). Ook bij enkele gedichten is een kleinere illustratie in dezelfde stijl opgenomen. Ruim de helft van de gedichten verscheen in eerdere, merendeels oudere, uitgaven. Zeven in de bundel 'Zeg maar niks' (1991), drie in 'Soms, dan heb ik flink de pest in' (3e dr., 1993) en vier in evenzoveel bloemlezingen. Mooie dichtbundel. Vanaf ca. 7 t/m 11 jaar. Masquer le texte

Heeft de auteur zijn titel ironisch bedoeld? Vermoedelijk wel. In ieder geval valt er weinig te vieren in deze overwegend sombere dichtbundel. Ook in het titelgedicht wordt de zin meteen ontkracht: Altijd heb ik wat te vieren. Elke dag maak ik me mooi. Mijn verdriet, dat zit vanbinnen: Stille Sneeuwpop wacht op dooi. (p. 6) De gedichten zijn thematisch samengebracht: over feest, natuurgevoelens, liefde, dieren, familie, en fantasie. Het hoofdstuk over familie springt er in alle opzichten uit. Hier slaagt Sollie er best in een scala aan gevoelens op te roepen, tegelijk zeer zuinig omspringend met woorden. Van eenzelfde niveau is Koest, waarin alleen al de laatste vier lijnen voor zich spreken qua krachtige soberheid: De boom, het touw. Hoe hij daar stond. En elke dag opnieuw, de ogen van haar hond. (p. 22) De illustraties, van de auteur zelf, zijn iel, fragiel, vaak simpel, maar altijd geslaagd.