Dubbel Doortje van André Sollie is een boek dat meteen in het oog springt. Dit is toe te schrijven aan de heldere kleuren die Sollie bijzonder mooi laat contrasteren met het nadrukkelijk aanwezige zwart. Het verhaal begint met twee simpele woorden: ,,Lampje aan, met daarnaast een prent van een nachtlampje in de vorm van een maansikkel. De combinatie van woord en beeld heeft iets betoverends.

Dan komt Dubbel Doortje in beeld: in het licht van de maansikkel wordt ze zich bewust van haar twee ogen. Die willen dichtvallen, maar in het hoofd van Doortje is er nog van alles in beweging.

Doortje ontdekt dat ze bijna alles in tweevoud heeft, en vindt zichzelf ,,een wonderkind! Ik ben zó goed. Vanbinnen en vanbuiten. De tekeningen laten je binnenkijken in Doortjes fantasie: met twee benen kan ze de wereld verkennen en dankzij de soepelheid van haar twee enkels zou ze dat zelfs dansend kunnen doen: ,,Ik zei het al, het is een wonder dat ik simpelweg besta.

Bovendien hebben een aantal lichaamsdelen een onvermoed potentieel, zo zullen de kleine tepels ooit borsten worden en god weet wat je daarmee kunt beleven.

Maar dan merkt Doortje dat ze van andere dingen maar één exemplaar heeft. Als je zoveel lichaamsdelen dubbel hebt, lijkt dat erg ongezond. Komt ze iets te kort? De illustraties tonen hoe Doortjes verbeelding borrelt en bruist. Hoe ze die twee grote ontdekkingen probeert te rijmen.

Ze komt tot de bevredigende vaststelling dat twee van iets handig is, en één van iets bijzonder. Zo is er bijvoorbeeld maar één Doortje. Haar hoofd komt tot rust, het lampje mag uit en de nacht mag binnen. De laatste prent toont een groot zwart vlak met een blokje blauw en een maansikkeltje.

De tekst is op rijm, speels en vederlicht, en de wonderlijke, surrealistische illustraties zetten de woorden om in een verhaal over de eerste verkenning van lijf en leden.

Masquer le texte

Doortje ligt in bed en kan niet slapen. Ze ontdekt dat ze van veel lichaamsdelen er twee heeft: twee armen, twee ellebogen, twee ogen, twee handen, enz. Pas als ze de twee gaten in haar neus ‘ontdekt’, komt ze er ook achter dat ze maar één neus heeft. En niet alleen één neus, maar ook één mond, één hals en één achterwerk. Al mijmerend over de dubbele en enkele lichaamsdelen, valt Doortje in slaap. Dit prentenboek is qua thema geschikt voor jonge kinderen. De insteek die de schrijver heeft gekozen zal echter niet door elke (groot)ouder en/of opvoeder gewaardeerd worden. Dat Doortje een buik heeft met een naveltje is algemeen geaccepteerd; de volgende zinnen daarentegen niet: "Mijn keel is maar één gat. Mijn navel maar één putje. Ik zwijg over mijn kutje. Ik had er liever twee gehad." Dit prentenboek heeft prachtige illustraties. Kleurrijk, fantasievol, bijzonder, volledig een eigen verhaal vertellend dat niet in de woorden terug te vinden is. De platen beslaan een hele pagina waarop ook een zwartwittekening te zien is. De tekst ertegenover bestaat uit een vierregelig rijmpje in een vette schreefloze letter op heel stevig papier. Vanaf ca. 2 jaar. Masquer le texte