Een raadsel voor Roosje (9+) is helemaal een André Sollieboek. Het is een gevoelig verhaal over doodgaan en verweesd achterblijven, met prachtige, artistieke tekeningen en schilderijtjes en met versjes erbovenop. De schrijver/dichter/illustrator speelde al zijn troeven uit. Het boek zit slim in elkaar en vraagt ook behoorlijk wat slimmigheid van de jonge lezer, ook wegens de soms mysterieuze gedichten.

Op de openingspagina word je meteen geconfronteerd met het probleem waarmee Roosje worstelt: een onafgewerkte kindertekening in kleurpotlood die een half meisjeshoofd voorstelt met rare, kriebelige haren, één oog en een lijf van niks. "Een portret van Pia, het lukt haar nooit." En haar "weer levend" tekenen kan al helemaal niet. Bladzijden en tien tekeningen lang maak je het moeizame scheppings- en verwerkingsproces mee. Roosjes oudere zusje Pia is een jaar eerder doodgegaan, zo blijkt. Het schrift met versjes dat ze Roosje voor haar tiende verjaardag gaf, wordt de rode draad door het boek heen. Het kreeg een cryptische opdracht mee die Roosje aan het dubben houdt:

Een uit een.

Tien uit tien.

Roosje zal het zien.

Roosje leest de versjes aandachtig opnieuw, want ze las "te snel. En te jarig" toen ze die kreeg. En het raadsel moet dringend opgelost worden. Elk gedichtje roept herinneringen op aan een verdwenen kindertijd, die dan weer inspiratie geven voor een nieuw plastisch probeersel: waterverf, krijtjes, collages, gouache, kleurpotloden, pentekeningen in de zijlijn, alles wordt ingezet voor het perfecte portret. Tot Roosje de verlossende sleutel ontdekt tot Pia's bevrijdende boodschap, een acceptabele verbeelding vindt voor het dode zusje en ten slotte vrede neemt met verlies, herinnering en uitzicht op leven. Sollie tekent, schildert en schrijft, zoals steeds, zuinig en suggestief. Zijn stijl vraagt aandachtige kijkers en lezers. Wie die moeite neemt, wordt beloond met een bijzonder grafisch en stilistisch cadeau.

Masquer le texte

Wat niet gezegd wordt,
is minstens zo belangrijk als
wat geschreven staat

André Sollie is een artistieke duizendpoot: hij begon zijn carrière in de jaren zeventig als illustrator, en heeft zich sindsdien laten opmerken als dichter, auteur van adolescentenliteratuur, prentenboeken en columns. Tot nu toe waren zijn grootste successen Wachten op Matroos , waarvan hij de tekst en Ingrid Godon de illustraties verzorgde' en Dubbel Doortje . Wachten op Matroos is uitgegroeid tot een klassieker, werd bekroond met een Gouden Griffel, maar is om een onverklaarbare reden niet langer in druk. Met Een raadsel voor Roosje heeft André Sollie de klasse van dit meesterwerk geëvenaard.
In de beste prentenboeken ontstaat er een dialoog tussen de illustraties en de tekst: de woorden en de beelden kunnen elkaar aanvullen, versterken, nuanceren, zelfs tegenspreken. In weinig prentenboeken hebben de illustraties zo'n belangrijke draagkracht voor het verhaal als in Een raadsel voor Roosje . Roosje, bijna elf, probeert een portret te maken van haar zusje Pia, die een jaar eerder gestorven is. Er zijn nog veel vragen onbeantwoord, het verdriet is nog rauw, het gemis overheerst alles. Dit wordt prachtig vertaald in Roosjes zoektocht naar het juiste materiaal en de gepaste stijl voor het portret.
Alle zogenaamde mislukte versies zijn in het boek opgenomen, en samen vormen ze een beeld van een kind dat niet in één prent te vangen is. Voor Sollie zijn deze probeersels een aanleiding om een heel palet aan technieken en stijlen te demonstreren: van een kleurige gouache en een eenvoudige potloodtekening tot een schilderij op behangpapier en een ingetogen aquarel. Verschillende prenten krijgen een symbolische lading: op de potloodtekening waarmee het boek opent, staat Roosje maar half getekend, zoals ze ook maar een half leven geleid heeft. Bovendien suggereren de dikke krassen van het potlood de woede en onmacht van haar achtergebleven zus. In een andere tekening kijkt Pia de lezer met lege ogen aan, haar gezicht lijkt op een doodshoofd, en elders geven de vetkrijtjes van Roosje het portret een ontroerende zachtheid. Of, zoals Roosje zegt: 'Het portret hoeft toch niet te lijken? Als je het bekijkt moet het voelen alsof Pia weer thuis is. Zoiets. Alsof.'
Niet alleen in de prenten gaat Roosje op zoek naar haar overleden zus, ook in de tekst haalt ze herinneringen aan haar op. Ze denkt na over de verschillen en gelijkenissen tussen hen beiden. Roosje hield van tekenen, Pia kon beter schrijven. Op haar tiende verjaardag, een week voor Pia's dood, kreeg Roosje van haar zus een versje waarvan ze de betekenis nooit begrepen heeft: 'Een uit een. Tien uit tien. Roosje zal het zien. Een raadsel voor Roosje.' Bij het raadsel zit een bundeltje gedichten, waarin Roosje op zoek gaat naar het antwoord.
Uit de teksten van Pia kan de lezer aanwijzingen over haar doodsoorzaak afleiden: tussen de lichtvoetige versjes schemeren thema's door als eenzaamheid en weemoed, en het verlangen om de tijd een duwtje te geven.
Het verhaal werkt naar een sterke climax toe: niet alleen vindt Roosje het antwoord op het raadsel, dit antwoord leidt haar ook naar de tekening waarmee ze haar verdriet eindelijk kan bevatten en uitdrukken.
Een raadsel voor Roosje vraagt van de lezer veel begrip en inlevingsvermogen om de stiltes in het verhaal op te vullen: wat niet gezegd wordt, is minstens zo belangrijk als wat geschreven staat. Wie de tijd neemt om het boek traag te lezen en herlezen, te bekijken en te herinterpreteren, maakt kennis met een buitengewoon krachtig en ontroerend verhaal, dat gedragen wordt door woorden én prenten.

Masquer le texte

Roosje mist haar veel te vroeg gestorven grote zus Pia erg. Ze probeert haar zus te tekenen en gebruikt allerlei technieken, maar het wil niet lukken om haar zus goed op papier te zetten. Toen Roosje tien jaar werd, kreeg zij van Pia een schrift met daarin tien versjes. Kort daarna stierf haar zus en heeft ze er nooit meer ingekeken. Nu leest ze de gedichten opnieuw en ook de raadachtige opdracht voor in het schriftje. “Een uit een. Tien uit tien. Roosje zal het zien. Een raadsel voor Roosje. Van je grote zus, Pia”. Roosje weet het raadsel te ontrafelen en daardoor hoe zij zich haar zus moet herinneren. Schitterend geschreven boek over de verwerking van de dood van een geliefd iemand. Het verhaal in woord en beeld is heel goed gestructureerd met een goed volgehouden spanningsboog, waarbij de prachtige portretten die Roosje maakt naadloos aansluiten bij de tekst (en allerlei illustratietechnieken de revue passeren). De emoties van Roosje worden zeer invoelbaar uitgewerkt. De zoektocht naar de ontcijfering van het raadsel betrekt de lezer helemaal bij het verhaal. Een heel bijzonder boek, verzorgd uitgegeven op stevig papier. Vanaf ca. 7 jaar. Masquer le texte

Door het maken van tekeningen probeert Roosje de dood van haar zus Pia te verwerken. Ze wil zo graag een portret van haar maken, maar het lukt haar niet. Roosje begint te bladeren in een schrift dat ze van Pia gekregen heeft voor haar tiende verjaardag. Uit de losse versjes kan Roosjes niets opmaken. Tot ze haar gezichtspunt verandert en zich ten volle inleeft in haar zusje. Ineens blijken de versjes veel meer dan losse woorden. Op een erg tedere manier krijgt Sollie het verdriet van een kind als het ware op papier. Eenvoudig, maar poëtisch, met elk woord zo geschreven dat het op zijn plaats valt. Geïllustreerd alsof het hoofdpersonage eigenhandig voor de illustraties heeft gezorgd. Enige minpuntje (als je dat zo kunt noemen): wat het verhaal betreft, blijf je als lezer wat op je honger zitten. Maar soms is een verhaal dat je verder afmaakt in je hoofd zeker zoveel waard als datgene wat geschreven staat.