Amerikaanse speelfilm uit 2002 van de Nieuw-Zeelandse regisseur Andrew Niccol die ook zelf het scenario schreef. Al Pacino speelt Vikor Taransky, een Oscarwinnend regisseur op zijn retour. Van een bewonderaar erft hij echter een computerprogramma waarmee het mogelijk is digitale acteurs tot in de perfectie te laten acteren. Met dit programma creëert Taransky de virtuele actrice Simone die van hem weer een held maakt. Annemart van Rhee (Algemeen Dagblad 17-10-'02): 'Het bijzonder fraai vormgegeven Simone neemt op een aardige manier de heersende obsessie met sterren, Hollywoodgedrag en ijdelheid op de korrel. Alleen verheft regisseur Niccol overdrijving wel erg tot huisstijl.' Hans Beerekamp (NRC 16-10-'02) daarentegen vindt de film 'uiteindelijk een pijnlijke mislukking'. Ronald Ockhuysen (Volkskrant 17-11-'02) is van mening dat regisseur 'Niccol laat zien waartoe de digitalisering van de filmwereld kan leiden. De bevallige Simone is een symbool van zielloos vermaak, dat de film reduceert tot een kale leugen. Een leugen die door het publiek, hongerend naar schoonheid en perfectie, wordt beschouwd als echt en puur.' Maar ook dat de film toch hoop biedt voor het acteursgilde: de namaak-actrice wordt namelijk gespeeld door een echt bestaand fotomodel. Interessante extra's. Masquer le texte