De foto die de voorkaft siert van Het gelijk van Spinoza toont een brein, hersenen, maar zo getrokken en in een rode waas geplaatst dat het lijkt op een hart. Dit geeft perfect aan waar dit boek over gaat: over gevoelens en hoe deze hun zetel hebben in het brein en niet in het hart, zoals de volksmond nog steeds beweert. Damasio is neuroloog en zijn benadering is zeer origineel én geslaagd. Hij spreekt van twee zaken: neurobiologie en Spinoza. Het boek vangt aan met een schets van een mogelijke neurobiologie van gevoelens, emoties en hierin toont Damasio zich een uitstekend didacticus. Uiteenzettend wat we al weten over het brein en intelligent speculerend over wat onze toekomstige kennis erover kan bijdragen en op welke manier aan wel en wee van mens en maatschappij. Halverwege stapt hij over naar de filosoof Spinoza en vertelt ons wat Spinoza de neurobiologie te bieden heeft, om verder te vertellen over de man zelf, die door Damasio oprecht wordt bewonderd. Spinoza brengt ons natuurlijk het verlaten van het dualisme dat geest en lichaam van elkaar scheidt en geeft ons een materieel monisme in de plaats, dat evenzeer als uitgangspunt van de neurobiologie moet gelden. Zeker indien zij iets te zeggen wil krijgen over de psyché van het menselijke wezen.

Het gelijk van Spinoza heeft als boek vele kwaliteiten. Het is een leerboek neurobiologie dat niet beleert in de negatieve betekenis van het woord, maar wel -- mits enige aandacht en toewijding van de lezer -- inzichten verleent in een wetenschap die, haar kinderschoenen nog maar net ontgroeid, in de nabije toekomst veel aan belang zal winnen. Ook is het een uitzonderlijk mooie hulde aan een van de invloedrijkste filosofen in het Westen, van wie leven en werken met liefde worden behandeld. Dit is geen boek voor het slapengaan. Het vergt aandacht en bereidwilligheid van de lezer, zeker voor de delen die de neurobiologie betreffen. De beloning voor de volhouder is echter groot. Een zeldzaam goed boek dat gekoesterd én gelezen moet worden. [Jan De Wit] Masquer le texte

Een belangrijk boek. Damasio, neurobioloog van grote klasse, gaat in dit boek verder op de weg die hij in zijn eerdere boeken, 'De vergissing van Descartes' (1995)* en 'Ik voel dus ik ben' (2001)**, was ingeslagen. Stap voor stap en altijd helder laat hij zien hoe menselijke gevoelens en de onderliggende emoties kunnen worden begrepen vanuit de neurobiologie. En gaandeweg werpt hij een nieuw licht op het denken van Spinoza, die in zijn 'Ethica' een systeem ontwikkelde dat verrassend veel lijkt op wat Damasio vanuit een heel ander vertrekpunt heeft bereikt. Het boek is bepaald niet eenvoudig, maar vereist geen specifieke voorkennis. Bevat bijlagen, uitvoerige noten, woordenlijst en index.