Van journalist Arie Kok (1968) is dit de tweede roman na ’Morie'* (2013). De thematiek is verwant. In een bejaardentehuis legt Hannie Havergort, één van de bewoonsters, contact met Günther Schlossherr, een nieuwe bewoner. Hij is ooit concertpianist geweest. Hij speelt vooral ’s nachts piano. Haar medebewoners vragen Hannie hem van het nachtelijk pianospel af te houden. Omdat hij honderd jaar wordt, besluiten de bewoners van zijn verjaardag een feestdag te maken. Bij Hannie roept de naam Günther herinneringen op. Hij vertelt op zijn beurt uiteindelijk zijn levensverhaal waarin het portret op de piano een rol speelt. De Tweede Wereldoorlog vormt voor beiden de tragische achtergrond. De schrijver geeft een herkenbaar beeld van het leven in een bejaardenhuis: het geroddel, het gemopper, de afhankelijkheid van elkaar, de kleine genoegens en irritaties. Het beeld van de oude mensen en hun verlies aan zelfstandigheid is goed getroffen. De relatie tussen Hanna en Günther beschrijft Kok met gevoel voor humor, maar ook met gevoel voor emoties en drama. Een prachtig, gevoelig verhaal. Masquer le texte