Awista Ayup vluchtte na de staatsgreep van 1979 uit Afghanistan naar Amerika, en groeide op tot een westerse en sportieve vrouw die haar roots echter niet uit het oog verloor. Terwijl zij in Amerika haar tienerjaren vrij en onbezonnen doorbracht, groeide haar leeftijdsgenoten op onder het regime van de Taliban, waar meisjes onderdrukt werden, geen onderwijs meer kregen, de hijab moesten dragen en geen sporten mochten beoefenen. Pas na 11 september en de val van de Taliban, veranderde Afghanistan weer met mondjesmaat in een land waar ook vrouwen kansen kregen.

Awista vatte kort na de val van de Taliban het plan op om iets te doen voor de jonge vrouwen in Kabul: ze richtte een organisatie op die Afghaanse meisjes de kans gaf om uit hun isolement te komen en te voetballen. Het begon met acht meisjes die hun ploeg 'de sterren' noemden, en groeide uit tot vijftien meisjesvoetbalteams, waarin honderden meisjes spelen. De eerste acht pioniers kregen een onvergetelijke stage in Amerika. In de zomer van 2004 konden ze deelnemen aan de kinderspelen. Later deden zij in eigen land nog mee aan andere toernooien die waren ingericht door het Afghaanse Olympisch comité, en aan een groot toernooi in Pakistan. Na hun terugkomst bleven ze trouw elke vrijdag trainen, al dunde hun team uit tot slechts vijf sterren. Want nog steeds zijn er in Afghanistan mensen die vinden dat meisjes thuis het werk moeten doen, of niet hoeven te voetballen en niet naar school hoeven.

Dit verhaal is doorweven met de verhalen uit het echte leven van acht meisjes uit Kabul: Robina, Samira, de zusjes Freshta en Laila, Ariana, Myriam, Deena en Nadia. Elk hadden ze hun eigen leven tijdens de burgeroorlog, al dan niet in Afghanistan, of later tijdens en na de Taliban.

Een mooi waargebeurd verhaal, dat een realistische kijk geeft op het leven in Afghanistan en de strijd om vrouwen ook te laten sporten. Jammer dat het verhaal van de hak op de tak springt en soms niet alles verteld, waardoor de lezer bepaalde verhaalsprongen zelf moet invullen. [Brigitte Gevers] Masquer le texte

In 1979 vluchtte de auteur als kind met haar familie vanuit Afghanistan naar Amerika. Daar groeide zij op tot een sportieve vrouw, die ervan droomde om ooit iets belangrijks te doen voor haar geboorteland. Kort na de val van de taliban ziet ze haar kans en richt ze een organisatie op die Afghaanse meisjes uit hun isolement haalt door hen te leren voetballen. Meisjes in Afghanistan mochten in die tijd nog maar nauwelijks de deur uit. In het begin moesten er dan ook nogal wat hindernissen worden overwonnen. Niettemin is het initiatief een succes. Nog altijd is voetbal onder Afghaanse meisjes populair en wat startte met acht jonge vrouwen, is inmiddels uitgegroeid tot een competitie van vijftien meisjesvoetbalteams. Een bijzonder krachtig en positief verhaal, waarin de auteur op overtuigende wijze laat zien hoe jonge vrouwen oorlog en onderdrukking te boven komen door samen te werken en op hun eigen kracht te vertrouwen. Een prettig leesbaar boek voor een breed publiek dat geïnteresseerd is in de andere kant van Afghanistan. Masquer le texte