Het vierde boek over Mijnheertje Kokhals van auteur/theatermaker Bart Meuleman en graficus/illustrator Paul Verrept is een schot in de roos. Het schetsen van een heel eenvoudige dagwens in het even eenvoudige als naïef eenzame leven van Mijnheertje Kokhals blijkt de ideale start voor een aandoenlijk verhaal, waarin de woorden en de illustraties samenspannen om het verhaal scherp en sprankelend te vertellen.
Het boek opent met een prent die beklijft in al zijn betekenisvolle helderheid. De tekst vertelt dat Mijnheertje Kokhals vandaag iemand gelukkig wil maken. De prent toont Mijnheertje Kokhals in bed. Met de linkerarm stevig om zijn teddybeertje geklemd, keurt hij zijn eigen idee zichtbaar goed. Dit beeld toont tevens hoe het heertje zijn eenzaamheid wil verdrijven door zijn tere hart open te stellen voor de medemens. Want als je de volksspreuk "Liefde geven, brengt ook geluk in jouw eigen leven" mag geloven, dan kan dat toch alleen maar goed gaan?
Iemand gelukkig maken, blijkt echter ook een kwestie van iemand mógen gelukkig maken. Het heertje holt tevergeefs achter een man aan die een te hoge stapel dozen versjouwt. Een kind dat hij wil helpen, ziet hem vooral als een ontvoerder en ook zijn welgemeende glimlach tegen de zuurkijkende mensen aan de bushalte wordt niet geapprecieerd. Tot er een blinde man opdaagt. Deze wil wél beroep doen op de hunkerende hoffelijkheid van het heertje. Mijnheertje Kokhals mag de man helpen oversteken. Deze ontmoeting escaleert in een schitterende oversteektocht die even grappig als pijnlijk is. Terwijl de blinde man onbekommerd zijn levensoptimisme in holle, ronkende woorden bezingt, ziet de lezer hoe Mijnheertje Kokhals de blinde over vrachtwagens, langs brommers en door rioolbuizen loodst om toch maar ongedeerd de overkant van de straat te bereiken. Wat de blinde niet ziet noch merkt, wordt in de prenten getoond. Zo verbeeldt de verdeling tussen de subtiele tekst en de krachtige illustraties perfect de eenzaamheid en onbegrepenheid van iemand als Mijnheertje Kokhals. Terwijl hij zijn uiterste best wil doen voor de mensen, doen de mensen puur vanuit een egoïstische reflex beroep op die kokhalzende ziel. Verder slaan ze geen acht op hem en de moeite die hij wil doen. Eenmaal de overkant van de straat bereikt is, wordt Mijnheertje Kokhals vriendelijk bedankt. Het heertje kotst er prompt de hele ervaring uit. Van mensen gelukkig maken, word je vaak zelf niet gelukkiger, alleen misschien nog wat eenzamer.
De gevatte, uitgepuurde en vermomd ironische taal van Meuleman gaat uitstekend samen met de open prenten van Verrept die zich kenmerken door een vaste pennenlijn, felle kleuren en een eenvoudige compositie en vormgeving. Beide weten ze met hun gevoel voor humor en ontroering Mijnheertje Kokhals tot een hartveroverend ventje te maken dat het niet verdient om met een gouden hart rond te lopen dat geen liefde maar enkele egoïsme krijgt. [Els Van Steenberghe] Masquer le texte

Meneertje Kokhals wil op een dag iemand gelukkig maken. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan want niemand blijkt hulp nodig te hebben. Uiteindelijk ziet hij een aardige man met een witte stok. Terwijl meneertje Kokhals de blinde man door het drukke verkeer loodst, praat die erop los. De man is gelukkig als hij veilig aan de overkant raakt, maar is meneertje Kokhals nu gelukkig? Het goedige en wat naïeve meneertje Kokhals krijgt geen echt contact met de blinde man. Die is vooral bezig met zichzelf en debiteert algemeenheden. Meneertje Kokhals blijft even eenzaam als tevoren achter. De eenvoudige, directe tekst en de tegenoverliggende illustraties vormen samen het verhaal. Op de schilderijen in pasteltinten vallen vooral de emoties in de mimiek en de lichaamstaal op. De humor in de aquarellen verzacht de eerder neerdrukkende sfeer van het verhaal. Dit is al het vierde boek over het goed menende, maar wat zielige meneertje Kokhals. Een boek voor kinderen vanaf ca. 6 jaar dat bij voorkeur enige uitleg door een volwassene krijgt. Masquer le texte

Mijnheertje Kokhals ontwaakt met het verlangen iemand te helpen. Wanneer hij bijna de moed heeft opgegeven iemand te vinden die hulp wil, kruist hij het pad van een blinde man die graag de straat over wil. De overtocht wordt een eindeloos hindernissenparcours, over vrachtwagens, en door rioolgangen. Het verhaaltje is flauw en moraliserend. De illustraties mogen er anders best zijn, maar verhaal en schrijfstijl halen ze naar beneden. Ik kijk uit naar de dag dat meneertje Kokhals er mee stopt. En dan bedoel ik niet alleen met kokhalzen ...