Het siert Bob van Laerhoven dat hij na de bekroning van De wraak van Baudelaire met de Hercule Poirotprijs 2007 voor het beste Spannende Boek niet meteen een vervolg schreef. In zijn nieuwe roman De vrouw die van Dante hield keert Van Laerhoven terug naar zijn wortels in het Kijkverdriet, een wijk van het landelijke Ravels in de Antwerpse Kempen. De vrouw die van Dantehield is een semi-autobiografische roman over een jongen van zestien die in 1970 de Beatles, het leven en de liefde ontdekt.

De roman begint sterk met een scène waarin een paar belhamels op een zwoele zomeravond een zwakzinnige jongen toetakelen met een persluchtfles. De jongen is er zo erg aan toe dat hij uit het ziekenhuis komt met een permanente stoma. De ikfiguur is getuige van deze woeste aanranding, wil het slachtoffer helpen, maar vlucht weg omdat hij denkt dat de jongen hem later zal herkennen. Even komt bij hem de gedachte op dat hij hem uit zijn lijden moet verlossen want 'zo'n jongen is dood beter af'.

Van Laerhoven zet een aantal verhaallijnen uit die niet altijd op een structureel doordachte manier in mekaar vloeien. Er is vooreerst het gezin van de verteller. Moeder is zenuwziek en sluit zich op. Vader, 'de kleine reus met knoestige handen', is zijn held maar valt van zijn voetstuk wanneer de zoon ontdekt dat hij af en toe een vrouw bezoekt die als heks bekendstaat; ze is met kruiden en zalfjes in de weer, maar ook met zwarte magie en voodoo. Ooit was zij verpleegster in Afrika, en was er zowel getuige als slachtoffer van oorlogsgruwelen.

Voorts zijn er een aantal vrienden en kameraden van de verteller die steevast met hun bijnaam worden genoemd: Skullfuck, Uiloog, Tuutuut Franske. Dan zijn er natuurlijk de vrouwen die de hoofden van de jongens op hol brengen. De verteller is tot over zijn oren verliefd op het buurmeisje Koperen Gaby (ook de titel van een van Van Laerhovens vorige romans) maar hij komt makkelijker aan zijn gerief bij Leren Rita, die zich door iedereen laat bepotelen. Af en toe loopt hij langs bij de vrouw die van Dante hield, die dubbel zo oud is als hij en met hem over hel en verdoemenis spreekt. De liefde is gulzig, schrijft van Laerhoven, maar in Ravels zit het testosteron in het drinkwater, zo lijkt het.

Botsbal

De vrouw die van Dante hield is een onevenwichtige roman. Er staan mooie scènes in en Van Laerhoven kan stilistisch gevat uit de hoek komen, terwijl hij op andere momenten uiterst banale zinnen schrijft. Het geheel overtuigt niet, daarvoor springt hij te veel als een botsbal door het verhaal. Hij heeft het over complexe familiebanden, de naweeën van de oorlog die families nog steeds in 'Zwarten' en 'Witten' verdeelt, hoe vrienden je kunnen verraden, de ontdekking van de seksualiteit, de dromen van een groots en meeslepend leven en de kennismaking met de kunst en de literatuur. Een aantal van de verhaallijnen zijn te voorspelbaar uitgewerkt. Soms krijg je een glimp van het verwarrende zielsleven van de adolescent, maar vaker blijft het verhaal steken in anekdotes. Het lijkt erop dat Van Laerhoven zelf niet goed wist welke richting hij met deze roman moest uitgaan.

Masquer le texte

In deze coming-of-age roman leven we mee met de 16-jarige ik-figuur, die een verhouding heeft met een vrouw die van Dante houdt. Zij is getrouwd en een stuk ouder. Hij is echter verliefd op zijn buurmeisje 'Koperen Gaby' en doet het ook met 'Leren Rita'. Het verhaal, vol erotiek, seks en geweld onder jongeren, speelt zich in de jaren zeventig van de 20e eeuw af in het Kempense grensdorp Ravels. Het relaas bevat dan ook veel Vlaams idioom, dat echter voor niet-Vlaamse lezers goed te volgen is. De geestelijk achtergebleven broer van Gaby, Rocco, wordt mishandeld door jongeren uit het dorp; de ik-figuur is bang dat Rocco hem zal aanwijzen als dader. De Vlaamse schrijver (1953) is veelzijdig en productief; voor zijn misdaadroman 'De wraak van Baudelaire'* kreeg hij de Knack Hercule Poirot-prijs 2007. Ook dit boek is, hoewel geen detective in de gebruikelijke zin, spannend en onderhoudend. Normale druk.