Een indrukwekkend debuut van de Zweedse schrijfster Carolina Setterwall (1978). Een autobiografische terugblik waarin ze in korte en bondige zinnen vertelt over het leven met haar grote liefde Aksel die, als hun zoontje een paar maanden oud is, 's ochtends opeens dood in bed ligt. Carolina weet op bijzondere en indringende manier haar emoties te beschrijven. Ze pluist alles tot op de naad uit, want ze voelt zich schuldig. Ze rende veel harder door het leven dan Aksel, die hun relatie wat langzamer wilde uitbouwen. Al in het begin van het boek worden we geconfronteerd met de dood van Aksel. Daarna gaat Carolina terugblikken op de tijd ervoor. En ook op de tijd erna, waarin ze moedig probeert zich staande te houden. Ze weet het verlies pijnlijk duidelijk te beschrijven zonder dat het emotioneel wordt. Na anderhalf jaar komt ze een nieuwe man tegen en ook dat roept de nodige twijfels en vragen op. Kan dit wel? Mag dit wel? Wat vinden de mensen om haar heen ervan? Setterwall weet op een indringende manier de lezer op sleeptouw te nemen door deze bijzondere periode van haar leven. Uit alles blijkt dat dit een echt autobiografisch verhaal is. Als lezer ontkom je er niet aan om je af te vragen hoe je zelf zou reageren in zo'n situatie. Masquer le texte