In de klas van de vrienden Dan (eigenlijk Daniel) en Maxie komt in de week voor de meivakantie een nieuwe jongen, George, en wel een heel bijzondere jongen. En met hem mee komt een begeleidster, mevrouw Kristal, die in de klas zit om te observeren en steeds maar aantekeningen maakt. Voor de klasgenoten is het heel moeilijk om tot George door te dringen. Hij reageert ook amper en als hij reageert op een mechanische wijze in superbeleefde standaardzinnen. Dan en Maxie hebben met hem te doen en besluiten hem te helpen. Dan komen ze er al snel achter dat George nóg vreemder is dan ze dachten. Vlot leesbaar, met sprankelende dialogen, en goed gestructureerd verhaal (met duidelijke spanningsboog en een goede dosis humor) rond een heel bijzonder experiment op een basisschool. De thema’s vriendschap en elkaar altijd helpen, alsmede wat het betekent om als mens een eigen wil te hebben, worden goed uitgewerkt. De enigszins cartoonachtige zwart-witte tekeningen passen goed bij de sfeer. Een intrigerend verhaal dat de jonge lezer tot nadenken aanzet. Vanaf ca. 9 jaar. Masquer le texte

Daniel is enig kind en leeft gelukkig samen met zijn moeder en de kat Kasjka. Op een dag voelt hij dat er iets staat te gebeuren op school. De directeur en de leerkrachten zijn gespannen en de leerlingen worden samengeroepen in de aula ... Plots gaat de deur open en komt er een jongen binnen, gevolgd door een dame. De directrice verwelkomt overenthousiast de jongen en stelt hem aan de leerlingen voor als George. George is heel bleek en staart voor zich uit. Hij komt in de klas van Daniel terecht. Daniel en zijn vriend Maxi zoeken spontaan contact met George. Ze voelen dat George geen gewone jongen is. Hij is enorm sterk in rekenen, maar kan met moeite praten of emoties tonen.  Er is iets vreemd aan hem, maar wat? En waarom blijft die dame steeds bij hem?

Dit 284 pagina’s tellende boek laat je niet los en wil je in één keer uitlezen.

Daniel leeft een normaal en gelukkig leven. Het woord en het gevoel gelukkig zindert doorheen dit verhaal. Daniel speelt met zijn vrienden, droomt van vrijheid, maakt muziek en heeft het geluk een warm huis te hebben. Op het moment dat er een vreemde jongen in zijn leven komt, beseft Daniel dat er iets niet klopt. Maar ondanks dat besef, oordeelt hij niet en neemt hij George spontaan mee in zijn wereld. Hij probeert George te helpen en te verstaan. Ondanks de openheid en de wil om hem te helpen beseffen de vrienden na een tijdje dat George een einde heeft, een finaliteit, eerder dan zij allen. George is niet zoals hen, is artificieel en dient een commercieel belang.

Het boek is een warme en soms emotionele ode aan het onbevooroordeeld zijn, de openheid, fantasie en spontaniteit van kinderen. De tekeningen zijn zonder franjes, warm, vrolijk en geven een realistisch beeld. Een mooi voorbeeld is de tekening op pagina 274, waar de vrienden samen met George aan tafel zitten. De gezelligheid knalt ervan af. De essentie is dat kinderen andere kinderen (zelfs al zijn ze een robot) aanvaarden zoals ze zijn. Dit staat in schril contrast met de makers van de robot en de volwassenen zoals de directrice en de leerkrachten. De enige volwassene die George aanvaardt zoals hij is, is de moeder van Daniel.

Het einde van het boek is ook het einde van George. Het is hartverwarmend om te lezen hoe er afscheid wordt genomen. Een zin die bijblijft is “Ik weet dat we allemaal George zijn. Elke ochtend als we wakker worden zijn we nieuwe kinderen, opnieuw geboren.”

Ik word graag wakker.

Masquer le texte