De poëzie lezen van Delphine Lecompte (Gent, 1978) is als kijken naar een schilderij van Jeroen Bosch of luisteren naar Stravinsky: het landschap is bevolkt door groteske personages, je luistert naar vreemde, harde klanken die je beroeren maar die ook nazinderen. Een bloemlezing van 110 gedichten, gekozen uit zeven bundels van de auteur, geschreven tussen 2009 en 2017. Wat de lezer kan verwachten geeft de passende titel van het voorwoord aan: 'Niemand kan mij van soberheid beschuldigen'. Met daarin de volkomen terechte opmerking: 'troost in de vorm van dieren, bipolaire touwslagers, incestueuze imkers, necrofiele tegelzetters, wanhoop…. en de krachtige theatrale manipulatieve narcistische moeder’. Jawel. De prozaïsch geschreven en vaak brutale verzen, die, als de lezer tussen de lijnen leest, melancholie en droefheid maquilleren, zoals: 'Er is nog tijd genoeg / genoeg tijd om over al mijn seconden te schrijven / de seconden die ik doorbracht naast zijn bed / …ik las zijn leugenachtige palm / die zei dat hij eergisteren zou sterven / ik ben zo blij dat zijn palm leugenachtig is.' Een must read. Masquer le texte