De Vlaamse dichteres (1978) debuteerde in 2009 met ‘De dieren in mij’ (tweemaal beprijsd) dat in 2012 gevolgd werd door ‘Blinde gedichten’. Een jaar later verschijnt deze derde bundel van bijna 150 grote bladzijden die meestal tot de nok toe gevuld zijn met een gedicht. Deze dichteres opereert dus onvervaard en heeft stof en techniek te over. Het is bijzonder lastig dit exuberante werk bondig samen te vatten, daarvoor is het te associatief en in zeker opzicht zelfs langdradig en breedsprakig. Het droomachtige karakter rechtvaardigt de talloze ongefundeerde overgangen die zij toestaat. Wel is duidelijk dat vader, moeder, jeugd, grootouders, 'mijn muze', de oude kruisboomschutter, steeds weerkerende personages zijn, maar die komen in zulke vreemde nesten terecht dat ze blijven intrigeren. Maar het intrigerendst van allen is de 'ik' die het weinig met zichzelf en de wereld lijkt getroffen te hebben, en ook de poëzie is niet alles, in een gedicht waarin zij zichzelf als 'Delphine' aanspreekt: 'Niemand wacht op mijn rauwe bekentenissen / Vermomd als pretentieloze raaskalgedichten.' Als vermomde poëtische biografie mogen we deze hoe dan ook opmerkelijke en lijvige bundel waarschijnlijk wel lezen. Neem er de tijd voor! Masquer le texte