Ed Franck heeft geen exotische setting nodig om je aandacht te grijpen in de eerste bladzijden van dit kinderboek. 'De kabouters vallen aan!' is de openingszin waarmee een oude man de klas beschrijft die zijn bejaardentehuis komt bezoeken. Met zijn 'kabouter' heeft Mo geluk. Wout is een allenig jongetje met een goed hart en veel geduld - al is hij in gedachten erg kritisch over de bejaarde die hem werd toegewezen: 'Hij leek te klein voor zijn huid. Een beetje alsof iemand hem had laten leeglopen en vergeten was hem weer op te pompen.' Gelukkig hoeft Wout met Mo niet over de duivensport te praten, zoals zijn juf had voorgesteld.

Er zijn veel jeugdboeken die een bijzondere band beschrijven tussen een kind en een ouderling, maar weinig bejaarden worden zo scherp en zelfkritisch geschetst als Mo. Het laat zich natuurlijk raden dat Wout door zijn cynisme heen kan prikken en dat er zich stilaan een vriendschap ontwikkelt tussen het jongetje zonder vrienden en de oude knar. Ook kun je er in veel jeugdboeken van op aan dat een oud hoofdpersonage het einde van het verhaal niet haalt. Er wordt nogal gemakkelijk ingezet op ontroering wanneer Wout probeert om kanariegezang binnen te smokkelen in de kamer van Mo - dat miste hij van vroeger. De spitse Mo overtuigt beter dan zijn geëmotioneerde tegenhanger, al is de afscheidsscène erg aangrijpend. Interessant zijn ook de figuren in de rand: de andere bejaarden, die Wout af en toe aanspreken en over wier leven je enkel flarden te horen krijgt. Hier laat Ed Franck ruimte aan jonge lezers om het plaatje aan te vullen en zelf een band te zoeken met de oude personages - als ze net zo empathisch ingesteld zijn als Wout. (vj)

Masquer le texte

Wout bezoekt met zijn klas een bejaardentehuis. Alle deuren staan open, de meeste bejaarden zijn wel in voor een praatje. Wout kiest echter de dichte deur van Mo, die niet op contact zit te wachten, lijkt het. Maar de stille Wout (10), die niet met leeftijdgenoten omgaat, en de knorrige Mo (90) een ondeugende mopperkont mogen elkaar wel. Wout blijft bij hem op bezoek gaan en maakt ook contact met de andere bejaarden. Het verhaal schetst een aandoenlijk beeld van deze bijzondere vriendschap. De oudjes worden met hun eigenaardigheden liefdevol neergezet. Hoewel het vanuit Wout verteld wordt, komt de lezer weinig van hem te weten, waardoor hij niet echt tot leven komt. Bovendien trekt hij erg volwassen conclusies. Het verhaal, met heel rake, humoristische dialogen, speelt zich helemaal af in het bejaardentehuis. Mo vertelt het een en ander over zijn vroegere leven. Hij heeft bijvoorbeeld zijn zoon verloren in de leeftijd van Wout, maar ook dat wordt slechts aangestipt. Ondanks deze bedenkingen zullen kinderen het met interesse lezen. Stemmige omslagillustratie, passend bij de sfeer van het verhaal. Vanaf ca. 9 jaar. Masquer le texte

Als Wout met de klas het bejaardentehuis bezoekt, ontmoet hij Mo. Mo is een negentigjarige mopperkont. Het eerste gesprek verloopt stroef maar na een tijdje klikt het wel. Wout raakt geïntrigeerd door de verhalen van Mo en besluit om Mo vaker in het bejaardentehuis te bezoeken. Tijdens zijn vele bezoekjes leert hij ook de andere bewoners kennen. Hij ontmoet er Moedervlek, die een sjaal en muts voor hem breit, de Professor, de Sluiervrouw, Karel de Dikke en de Pianomevrouw. Toch blijft Mo zijn beste vriend.
Ed Franck vertelt op een vertederende en ontroerende manier over de groeiende vriendschap tussen een jongen van tien en een man van negentig. Een innemend verhaal dat de kloof tussen generaties moeiteloos overbrugt en waarvan je vanzelf stil wordt.