Eduardo Galeano schreef een kwart eeuw geleden zijn monumentale felle aanklacht tegen onvrijheid en uitbuiting in Latijns-Amerika in zijn 'De aderlating van een continent' (1970; de Nederlandse vertaling is van 1976). Het was een zeer grondige en erudiete, alomvattende studie die veel indruk maakte. In dit eveneens kloeke vervolg hanteert Galeano het wapen van de paradox en de ironie. Economie, onderwijs, cultuur, ethiek - via meer invalshoeken geeft Galeano commentaar op de actuele Latijns-Amerikaanse realiteit, die inmiddels minder geteisterd wordt door militaire dictaturen, maar eens te meer te lijden heeft van de nadelige kanten van de globalisering. Voor degenen aan de onderkant van die realiteit (en dat zijn er vele honderden miljoenen) maakt dat weinig uit, zo toont Galeano bitter-ironisch aan. Scherp geschreven biedt het een rauwe blik op een onaangename werkelijkheid.