Ava (16, ik-persoon) heeft over haar hele lichaam brandwonden en ook haar gezicht is verminkt. Ze woont inmiddels bij haar oom en tante. Die zijn hun dochter kwijtgeraakt en Ava haar ouders, allemaal door een afschuwelijk brand. Na haar verblijf van een jaar in het brandwondencentrum moet Ava leren terug te keren in het schoolleven. Dat lijkt een hel, want Ava is niet meer de persoon die ze eens was. Ze is uiterlijk en ook innerlijk verminkt. Toch weet de auteur haar neer te zetten als een doorzetter die ook regelmatig worstelt met een ernstige inzinking. De vriendin die Ava op de middelbare school ontmoet, lijkt sterker te zijn maar uiteindelijk is dat maar schijn. En dan is er ook nog een vriend op school waar Ava meer voor voelt dan ze dacht. Rouwverwerking, omgaan met je verminking, doorzettingsvermogen, innige vriendschap, het komt allemaal in dit emotionele verhaal voor. Toch wordt het niet sentimenteel, misschien alleen een beetje aan het eind van het verhaal. De auteur slaagt erin de lezer mee te voeren in de gedachten van een jongere. Prachtig boek. Vanaf ca. 15 jaar. Masquer le texte

Een jaar na de brand zet mijn arts mijn masker af en zegt hij dat ik een leven moet zoeken. 

De zestienjarige Ava raakt in een brand alles kwijt. Haar ouders, haar nicht en zichzelf. De persoon die ze ziet in de spiegel herkent ze niet, ze wil er ook niets mee te maken hebben. Haar dokter, oom en tante willen dat ze terug naar school gaat. Maar hoe kan ze dat doen?

Hoe kan ze teruggaan naar de middelbare school alsof ze weer normaal is. Normale mensen jagen kleine kinderen niet de stuipen op het lijf. Normale zestienjarigen kijken in de spiegel. Hun spiegelbeeld stelt ze gerust en als ze niet tevreden zijn met wat ze zien, doen ze daar iets aan. Voor mij zijn spiegels een herinnering. Ik ben een monster. En daar kan niets ter wereld iets aan veranderen.

Door de echtheid waarmee Stewart het hoofdpersonage Ava neerzet, beleef je dit alles van zeer dichtbij. Het verdriet om de dood van haar ouders, het verlies van haar lichaam, de pijn van de verwondingen en de verzorging ervan. Ava is een puber met aan de ene kant de typische uitvallen naar de mensen die dicht bij haar staan en aan de andere kant de angst om door anderen als 'vreemd' aanzien te worden. En laat dat nu net zijn wat ze is. Vreemd. En dat is nog zacht uitgedrukt. Tijdens therapie leert ze Piper kennen, een andere brand overlever. Piper staat anders in het leven. Met haar stoere gedrag en haar ogenschijnlijk je-m'en-foutisme lijkt ze Ava over de streep te trekken. Ze leert haar zien dat ze meer is dan alleen haar littekens. Maar ook dat niet ieders littekens zichtbaar zijn ... 

Stewart schreef het verhaal volledig vanuit het standpunt van Ava zelf. De gebeurtenissen op de middelbare school worden af en toe onderbroken door flashbacks. Deze korte dagboekachtige hoofdstukken blikken terug naar de avond van het drama en de maanden die erop volgen. Ze geven een inkijk in de diepste gevoelens van het slachtoffer. Je volgt als lezer Ava's proces van ontkenning, boosheid en bereidheid om te vechten. Hierdoor wordt de betrokkenheid met Ava nog vergroot.

Op het eerste zich zei de neon roze vlek op de lichtblauwe achtergrond mij weinig. Naarmate het verhaal vordert, zal je merken dat deze wonderwel bij het verhaal past. 

'Het vuur in mij' is een realistisch, aangrijpend, af en toe humoristisch verhaal over de kracht en moed van brand overlevers. Het is geen boek dat je zomaar opzij legt. Het zet op zijn minst aan tot nadenken. De kans is groot dat er een traantje gelaten wordt.

Masquer le texte