Deze sprankelende roman verhaalt van een jeugd in een piepklein dorp in Versilia, de kuststrook van Toscane. De gebeurtenissen zijn geregeld zo buitenissig dat ze doen denken aan scènes met prettig gestoorde Italianen uit de films van Fellini, maar Fabio Genovesi (1974) schrijft dat de stof voor deze verhalen autobiografisch is. Hoofdpersoon Fabio groeit op in een arm maar netjes katholiek-communistisch milieu, met negen ongetrouwd gebleven oudooms die hem allemaal als kleinkind claimen, met een oma, zijn moeder en meer dan twee jaar lang met een vader die in coma ligt na van een ladder gevallen te zijn. De taal van deze Bildungsroman, van een schrijver in wording, is de heldere taal van een optimistisch kind en jongere die voortdurend met verwondering kennisneemt van de wereld om hem heen, het bizarre gedrag van de volwassenen, van leeftijdgenoten en meisjes, de klassenstrijd en 1001 weetjes uit de biologie en andere wetenschappen. Uiteindelijk lijkt de roman geschreven om een geschiedenis van de familie en het leven in het dorp in handen te hebben mocht Fabio's vader uit de coma ontwaken. Geslaagde poging een jeugd te vertellen vanuit de verwondering van een kind. Vrolijk en onderhoudend. Masquer le texte