Het fabeltje dat auteurs -prozaschrijvers of dichters- hun werk uit een spontane drang van bovenaardse inspiratie aan het papier zouden toevertrouwen, is al lang en afdoende ontkracht. Ook van de Vlaamse rasverteller Felix Timmermans (1886-1947), vinder van verhalen en schrijver van de eenvoud, blijkt schrijven, herschrijven en opnieuw formuleren vooraf te gaan aan een definitieve tekst. Hij lijkt een stramien nodig te hebben: een korte, dorre inhoud, die vaak onleesbaar en slordig wordt opgeschreven. Dan volgen voortdurende doorhalingen, aanvullingen van woorden, zinnen en hele alinea's. Zijn schrift wordt ook fraaier, maar tot het einde toe zijn er verbeteringen. Er is ook groei van het schrijverschap en een evolutie van de geest. Na een inleiding van August Keersmaekers vindt deze stelling toelichting in vier verhalen. Tot slot worden twee of meer versies van deze verhalen ook integraal afgedrukt: 'Mijn vertellingen', waarin veel autobiografische mededelingen; 'De Uil' (drie versies); 'Het Haasje' (twee versies) en 'God en De Koe' (twee versies). Het zijn geen opzienbarende ontdekkingen, ook niet voor de in Timmermans geïnteresseerde lezer. Verzorgde uitgave, kleine druk. Masquer le texte