Wieteke verhuist van Nederland naar België en komt daar in het 6e leerjaar terecht. Omdat ze nogal eens ongewone opmerkingen maakt, noemt de hele klas haar Kierewieteke. Door omstandigheden gaan de schoolverlatersdagen niet naar de Ardennen, maar naar het scoutingterrein in Sinaai (Oost-Vlaanderen). De meeste kinderen vrezen voor een dooie boel, maar bij aankomst blijkt er in de buurt een geheimzinnig oud kasteeltje te staan ... Het boek is ingedeeld in genummerde hoofdstukken. Sommige hoofdstukken zijn gedrukt in een afwijkend lettertype en gaan over diverse activiteiten van een zekere man. Pas op de laatste bladzijde blijkt dit de auteur zelf te zijn die zich interactief opstelt en fungeert als beschermheer van Wieteke die het heel moeilijk heeft zonder dat de overige leerlingen dat weten. De Belgische auteur heeft al meer 'kierewieterige' boeken geschreven. Een boek voor kinderen vanaf 10 jaar waarin het thema anders zijn op een leuke en avontuurlijke wijze verwerkt wordt. De teksten zijn verlucht met enkele zwartwitfoto's. Masquer le texte

Wieteke is pas in het zesde leerjaar vanuit Nederland in de school van Melkebeek terecht gekomen. Omwille van haar ongewone taalgebruik en haar vaak ongecontroleerd gedrag wordt ze al snel zwaar gepest. Seppe vindt dat ze helemaal ‘kierewiet’ is, vandaar haar bijnaam Kierewieteke. De traditionele driedaagse waarmee de Melkebeekse lagere school het zesde leerjaar afsluit vindt dit jaar uitzonderlijk plaats op het scoutsterrein van Sinaai i.p.v. in de Ardennen. Iedereen is er het hart van in en verwacht een doodsaaie boel, maar Wieteke blijft enthousiast. Alleen, het pesten houdt niet op ! Rond het terrein duikt af en toe een louche figuur op. Als er dan vlak bij nog een merkwaardig oud kasteeltje staat, waarin verdwenen kinderen en een opgesloten pater een hoofdrol spelen, dan is het griezelthema helemaal troef. Dat komt echter niet helemaal uit de verf, zelfs niet als Wieteke op het einde van het verhaal spoorloos verdwijnt. Het hele boek staat vol flauwe grappen over het Noord–Nederlandse taalgebruik van Wieteke (plee, poepen, …). Bovendien is de tegenstelling behoudsgezinde, conservatieve Vlamingen – wij doen dat hier zo - versus open, progressieve Nederlanders niet bijster origineel te noemen. Helemaal te gek wordt het als de louche figuur de auteur blijkt te zijn die Wieteke ‘even uit het verhaal schrijft’ om de anderen aan het denken te zetten over hun relatie met haar. En iedereen maar spijt hebben! Tenslotte neemt de auteur in zijn brief aan de zesdeklassers nog even de gelegenheid te baat om te wijzen op de gevaren van het internet. Kortom, dit oubollige verhaal staat bol van de clichés. De directe interventie van de auteur had kunnen werken, als het niet zo belerend was geweest en als het verhaal naar het einde toe niet zo op een drafje was afgehandeld. Hier had heel wat meer ingezeten.
Masquer le texte