In vier delen komen in dit poëziebundeltje allerlei voor kinderen herkenbare thema’s aan de orde. Mooie groepering in 'Het warmste huis', 'Een lapje lucht', 'Ademloos kijk ik toe' en 'Je zult het nooit vertellen'. Een deel gaat bv. over dieren en natuur en een over mensen. Gil van der Heyden observeert het gewone leven, en laat het ongewone in het gewone zien. Bij het thema ‘Ademloos kijk ik toe’ zien we een vader ’s morgens vertrekken naar zijn werk, de kinderen zijn nog lekker binnen: ‘Wij […] zwaaien je restjes warmte na.’ Van der Heyden weet woorden te geven aan onbewuste gevoelens die nauwelijks benoembaar zijn. Soms gebruikt ze (eind)rijm, maar deze poëzie laat kinderen ook zien dat gedichten niet altijd hoeven te rijmen. De opmaak van het bundeltje is fris en eenvoudig. Op geelgroene en blauwe bladzijden staan de letters en de illustraties in wit. Op de witte pagina’s daartussen staan de gedichten en tekeningen in (wat moeilijk zichtbaar) geelgroen en blauw. De veel bekroonde André Sollie tekent zijn eigen beleving van de gedichten. Enkele gedichten zijn eerder opgenomen in delen van 'Querido's Poëziespektakel'. Helaas is het papier vrij dun waardoor de blauwe illustraties behoorlijk doordrukken. Vanaf ca. 8 t/m 12 jaar. Masquer le texte

Zoals wel vaker bij dichtbundels valt ook hier eerst de fijne vormgeving op: een mooie combinatie van oceaanblauw, limegroen en wit, een relevant spel van lettertypes, een mooie afwisseling met negatieve teksten in deze kleurachtergronden. Vervolgens ga je proeven, eerst van de voorzichtige illustraties van André Sollie, niet bedoeld om de aandacht te trekken, wel om de woorden te illustreren. Want de woorden, daar gaat het natuurlijk om. En dat Gil vander Heyden daarmee overweg kan, weten we al langer. Lang niet elk gedicht kan mij bekoren, maar een aantal beschrijvingen, of beter suggesties van heel alledaagse dingen raken je wel, zoals het mooie recept voor een liefdesgedicht dat begint met “Dief van je lief een vleugje adem”. De auteur weet niet alleen met de betekenis van de woorden, maar ook met de klankkleur ervan een ervaring te scheppen, zodat je bv. de wind kan voelen in het gelijknamige gedicht: “met wat rammelt, wat hotst en botst, klettert en raast, giert en snokt, blaast, hijgt en smekt, …”
Masquer le texte