Verhaal over het welbekende meisje Jubelientje. In dit deel zijn Jubelientje, oma en Dirk-Jan van plan een dagje naar de dierentuin te gaan, wanneer oma’s oude Kever niet meer wil starten en naar de garage moet. Voor elk ander kind zou dit een grote domper zijn, maar voor Jubelientje is daarmee hun dagje uit absoluut nog niet van de baan: dan gaan ze toch gewoon mee naar de garage? Speels verhaal vol leuke taalgrapjes en woordvondsten (bv. als-ze-zwaar-is in plaats van accessoires) dat vooral bij jonge autogekken in de smaak zal vallen. Van de werkplaats tot de showroom, van navigatiesystemen tot een proefrit; in dertien korte hoofdstukken, waarvan er drie in stripvorm zijn gegoten, komen ze allemaal voorbij. Het verhaal is eerder in 2005 verschenen in opdracht van Pon Holdings BV als kerstcadeauboek voor medewerkers. Voor deze uitgave is het verhaal bewerkt en zijn er nieuwe tekeningen gemaakt. De pentekeningen, in vrolijke, frisse kleuren, passen goed bij de tekst en maken het verhaal helemaal af. Om voor te lezen aan kinderen vanaf ca. 5 jaar, of om zelf te lezen na ruim een jaar leesonderwijs. Masquer le texte

Jubelientje en haar broer Dirk-Jan gaan met oma op stap. Oma pikt hen op met haar oude rode kevertje. De kinderen vinden het te gek. “Riemen vast”, zegt oma en ze draait de sleutel om. De auto puft en kreunt, maar starten doet hij niet. Oma’s auto is kapot. Dat verandert heel hun dag. Wat een uitstapje naar de dierentuin had moeten zijn, wordt er eentje naar de garage. Maar met Jubelientje, Dirk-Jan en oma wordt ook de garage best wel leuk. Ze worden getakeld, door een ‘wegwijs-tv’ naar de hun bestemming geloodst, verkennen de showroom en mogen zelfs een testritje maken met een splinternieuwe kever. Oma twijfelt even maar ze wil toch liever haar oude karretje terug. Gelukkig kan meneer Fred die maken. Jubelientje en Dirk-Jan doen hun riemen weer vast en weg zijn ze. Omdat oma geen ‘wegwijs-tv’ heeft, speelt Jubelientje nu wegwijsmevrouw. Nu zijn ze zo bij de dierentuin! “Goed dat jullie zo goed de weg weten”, zegt oma. “Nu hoef ik geen dure ‘wegwijs-tv’ en kan ik ijsjes kopen voor jullie.” Een eenvoudig verhaaltje in eenvoudige woorden. Jubelientje weet de weg speelt met een herkenbaar gegeven: een mooi geplande dag draait door een stom toeval helemaal anders uit. Maar omdat het met die gekke oma is, blijft het leuk. En intussen leren de kinderen nog wat bij over gps, een brug in een garage, accessoires in een auto. Nu en dan duik je ook even mee in Jubelientjes fantasie. Zo zie je bijvoorbeeld een olifant op de takelwagen staan, alleen maar omdat de meneer van de garage zei dat die kabel wel zo sterk is dat’ie een olifant kan trekken. Dit alles klinkt misschien wel leuk, toch blijft het geheel van een matig niveau: eerder iets van ‘eentje in de reeks’. Bovendien zit je wat de taal betreft met een duidelijk Noord-Nederlandse invloed: ‘sjonges’ klinkt heel normaal, oma heeft een mobieltje, de kinderen krijgen in de garage een jus d’orange. Hagen maakte dit boekje in 2005 in opdracht van autodealer Pon. Het bedrijf gaf het als kerstgeschenk mee aan zijn medewerkers. Een lovenswaardig initiatief. Maar misschien had Hagen zich toch iets meer moeite kunnen getroosten toen hij het in 2008 bewerkte voor de winkelversie. Jubelientje wordt immers nergens origineel. Het kan mij dan ook alleen maar verbazen dat de reeks al meermaals in de prijzen viel bij de Nederlandse kinderjury. Blijkbaar weegt het argument ‘herkenbaarheid’ zwaarder door dan ‘originaliteit’ of ‘kwaliteit’ wanneer een de jury oordelen mag.
Masquer le texte