Begin maart 1983 deserteert de verteller uit dit boek uit Tokio. Hij is 34, heeft er jaren over gedaan om zijn evenwicht te hervinden na een korte maar erg zwarte periode, en heeft tegenover niemand verplichtingen. Zijn vertrek is plots; als freelance schrijver kan hij zich snel vrijmaken. De reden voor dit alles is een groeiende drang iemand terug te zien. Vier jaar eerder logeerde hij nl. in een triviaal hotelletje bij Saporro, het Dolphin hotel, waar hij een relatie had met Kiki, het type van de betere callgirl, die abrupt uit zijn leven verdween. Het hotel blijkt vervangen te zijn door een erg luxueuze toren van 26 verdiepingen, onherkenbaar en onbenoembaar kil. Met de receptioniste die hem helpt bij het inchecken, klikt het meteen. Zijn vragen naar het vroegere hotel, de eigenaar of de reden van de verbouwing brengen haar echter zichtbaar uit evenwicht. Enkele dagen later zoekt ze zelf contact met hem en vertelt hem een merkwaardig, sinister verhaal. Zo duikelt de Schaapman een tweede maal het leven van de verteller binnen. Dans dans dans is immers het vervolg op De jacht op het verloren schaap (Pandora, 2005). Enkele dagen nadat dit de receptioniste overkwam, met wie hij het overigens steeds beter kan vinden, belandt de verteller op de 16e verdieping in een volkomen duistere gang. Het is er kil, het ruikt er muf, maar het weerzien met de Schaapman is haast hartelijk te noemen. Met deze ontmoeting geraakt het eentonige leven van de naamloze verteller in een stroomversnelling, of eerder in een draaikolk. Hij ontfermt zich over een 13-jarige puber, die hem opbelt als ze zich verveelt; een prostituee waarmee hij een nacht doorbracht, wordt vermoord, en de verteller wordt meegenomen voor verhoor; Kiki duikt op in een film als tegenspeelster van een oude schoolkameraad. Murakami verstaat de kunst weinig ophefmakende zaken een spannend en bizar tintje te geven en ze in een boeiend verhaal samen te brengen. Hij schreef deze roman twintig jaar geleden, en al draagt het boek nog niet de stempel van de latere werken, de typische Murakami-kenmerken zijn al wel aanwezig: literaire grapjes, passages over muziek, reflecterende personages die aan de mysterieuze zelfkant van de maatschappij leven, het 'to be or not to be'-vraagstuk in al zijn facetten. Veel passages zijn vooral beschouwend, waarbij vertellen, bevragen en toelichten door elkaar glijden. Zo kan een vrij banale ontmoeting tussen de verteller en de vroegere schoolkameraad, intussen een beroemde filmacteur, heel wat reflecties over hun en hét leven bevatten: wat is gelukkig zijn? Hoeveel vrijheid bezit je als je voortdurend hoge verwachtingen moet inlossen? Waarom verlaten vrouwen hun echtgenoot? Het swingende leestempo staat bovendien garant voor onvervalst leesplezier. Wie eerder romans van Haruki Murakami las, mag deze niet laten liggen. Als eerste kennismaking is hij zo mogelijk nog beter, want toegankelijker dan latere werken. [Dirk Magerman] Masquer le texte

De auteur (Kioto, 1949) is een van de meest populaire en belangrijke na-oorlogse Japanse schrijvers. Hier beschrijft hij de mystieke en spirituele zoektocht van de naamloze hoofdpersoon, een freelance ditjes-en-datjes schrijver uit Tokio. Lokkende dromen over een oude liefde voeren hem terug naar het 'Dolfijnenhotel'. Het hotel, inmiddels verbouwd tot ultramodern en luxueus 'Dolphin Hotel', vormt het toneel van droomachtige confrontaties met uiteenlopende personages. De schrijver creëert - met de voor hem typerende schrijfstijl - een magisch-realistisch samenspel waarin fantasie, droom en werkelijkheid soms met elkaar op de loop lijken te gaan. De vele pagina's zijn niet altijd even toegankelijk en vergen de nodige aandacht van de lezer. Maar is men eenmaal gegrepen, dan is het een intrigerende en mystieke reis door Murakami's fantasievolle wereld die heel soms dichter bij de werkelijkheid lijkt te liggen dan men op het eerste gezicht zou vermoeden. Kleine druk.