De jongste bundel van Hedwig Speliers is tegelijk typisch voor zijn oeuvre én toch wel anders. Typerend is de sterk lyrische, gecondenseerde inslag van de afzonderlijke gedichten en de beredeneerde opbouw van het geheel. In drie cycli -- van respectievelijk 13, 13 en 16 twaalfregelige verzen -- evoceert de dichter een reis die tegelijk een anekdotische en autobiografische en een mythische inslag heeft. Heel wat locaties, mensen en gebeurtenissen zijn zonder veel moeite traceerbaar in de biografie van de dichter zelf. Dat materiaal wordt echter, en ook dat is typisch voor Speliers' werkwijze als dichter, steevast grondig getransformeerd in het vers. Het station van Oostende waar de eerste reeks aanvangt, is tegelijk het vertrekpunt en het eindstation van een tocht. Het vertrek vormt daardoor een breuk, een afscheid, maar tegelijk creëert het net de mogelijkheid tot intense herinneringen. De reis vooruit wordt hierdoor inherent een psychologische reis terug in de tijd. 'Heen' is dan ook een titel die zowel verwijst naar het reizen als naar de overkant van wat onherroepelijk voorbij is. Niet toevallig bevat de slotreeks een groot aantal herinneringen en persoonlijke trauma's, waar het ik als het ware geconfronteerd wordt met zijn eigen dood. Het slotvers weerspiegelt uiteindelijk het openingsgedicht, maar de dramatiek is duidelijk toegenomen. Blijkbaar heeft Speliers zich bij het schrijven van deze bundel laten inspireren door Het boek der rusteloosheid van Pessoa, maar in tegenstelling tot het vroegere werk heeft die inspiratie nooit in de weg gestaan van Speliers' eigen project. Daardoor is dit een rijke bundel geworden, die bij elke herlezing wint aan betekenis en belang. Onbegrijpelijk is echter dat zo een dichtbundel door onze meest prestigieuze literaire uitgeverij wordt uitgebracht op slechts 300 exemplaren; het bibliofiele feit dat ieder exemplaar genummerd en gesigneerd is, vormt slechts een kleine pleister op de wonde. [Dirk De Geest] Masquer le texte