Hendrik Groen is een pseudoniem van Peter de Smet, die nu overigens wel als rechthebbende in het colofon vermeld staat, maar de publiciteit nog steeds mijdt. Als Groen heeft hij ongekend succes met de dagboeken van een bejaarde man die in een verzorgingshuis woont en het bestaan daar van messcherpe observaties voorziet. Nu schrijft hij onder hetzelfde pseudoniem een roman. Moet ik die lezen alsof die door dezelfde 80-plusser geschreven is, of is dit een nieuwe loot aan de stam? Hendrik Groen, de romancier, maar met een titel die wel keurig in het rijtje past: Leven en laten leven, na Pogingen iets van het leven te maken en Zolang er leven is.

Hoofdpersoon is Arthur Ophof, een gefrustreerde salesman die bij een groothandel voor wc- en schoonmaakartikelen werkt. Hij staat vaak in de file tussen Purmerend en Breukelen, heeft een ongelukkig huwelijk, drie vrienden die hij nog van de middelbare schooltijd kent, geen kinderen en geen idee.

Dat laatste is precies waar het fout gaat in deze roman. Ophof wordt op zekere dag ontslagen en krijgt dan een ontslagvergoeding mee. Vanaf dat moment zou het verhaal vaart kunnen krijgen, hier gaan de poorten open. Zoals zovelen droomt deze loser namelijk niet van een bestaan tussen de wc-rollen, maar van een groots en meeslepend leven.

In plaats daarvan verzint hij met zijn vrienden een wonderlijk en onbegrijpelijk plan om zichzelf dood te laten verklaren, waarna hij in een huisje in Toscane in alle rust verder kan leven. Ieder zijn meug, maar verre van groots.

Het verhaal zit akelig dicht op het leven van alledag, de personages zijn zonder uitzondering antipathiek, en het hele verhaal kabbelt in enkelvoudige zinnen zonder golfslag 284 pagina's naar het einde, waar een plottwistje zit waar je in geen enkel bejaardenhuis mee hoeft aan te komen. Kortom, verstandige keuze om dat pseudoniem aan te houden, voor de fans.

**

Meulenhoff; 284 pagina's; € 19,99.

Masquer le texte

Hendrik Groen is bekend als fictieve auteur van twee dagboeken van een 80-jarige in een verzorgingshuis. Nu verschijnt deze roman, waarop zijn naam als auteur vermeld staat, maar waarin hij niet voorkomt. De naam van de werkelijke schrijver, Peter de Smet, wordt dit keer wel vermeld in het colofon. In talrijke korte hoofdstukken volgt de lezer in de ik-vorm het verhaal van vijftiger Arthur Ophof. Vastgelopen in huwelijk en werk droomt hij van een leven in Italië, zonder echtgenote. Als hij ontslagen wordt en een zak geld meekrijgt, ontstaat een plan om die droom waar te maken, waarbij hij hulp krijgt van twee vrienden. Arthurs verhaal wordt doorsneden met hoofdstukken waarin zijn al even teleurgestelde echtgenote Afra ook in de ik-vorm een tegengeluid laat horen. Leest vlot en is bij vlagen amusant, maar de lezer hoort voortdurend de stem van tachtiger Groen uit de eerdere boeken. Daarnaast beschrijft De Smet de ingewikkelde plannenmakerij erg uitgebreid, waarna de ontknoping een afknapper is, en vaak verwart hij leuk zijn met leuk doen. Maar voor de ware Groen-fan zal dit geen bezwaar zijn. Masquer le texte