‘Okko’ is een samoeraiepos in stripvorm getekend en geschreven door Hub (pseudoniem van de Franse stripmaker Humbert Chabuel). De reeks bestaat uit vier cycli van telkens twee albums, waarbij elke cyclus genoemd is naar een van de vier elementen: water, aarde, lucht en vuur. In elke cyclus staat dezelfde groep helden centraal: de ronin Okko, de reus Noburo, de monnik Noshin en de jonge visser Tikku. Zij trekken door het mythische keizerrijk Pajan (een anagram van Japan) omstreeks het jaar 1100 en krijgen er met de meest uiteenlopende gevaren te kampen.
In ‘De cyclus van de aarde’ bevinden Okko en de rest van de groep zich in de bergen van de Zeven Kloosters. Ze werven er een gids aan om hen door de gevaarlijke bergen te leiden: de uit de kluiten gewassen krijgsvrouw Klief-De-Wind, die nooit een blad voor de mond neemt. Op dat moment vindt er een moord plaats, en komt de groep oog in oog te staan met monniken die het embleem van een zwarte raaf dragen en duidelijk niet veel goeds van plan zijn. Okko en zijn metgezellen trekken, onder begeleiding van Klief-De-Wind, door de bergen van de Zeven Kloosters, op zoek naar de mysterieuze orde van de zwarte raaf. Hun tocht leidt hen naar een achtste klooster, en naar de Verboden Bibliotheek, waar een duister leger zich klaarmaakt voor de aanval. Onderweg krijgen ze versterking van de samoeraikrijgster Setzuka Bashimon en haar ratachtige helper, een Nezumi. Als het hele gezelschap op de laatste pagina’s de strijd moet aanbinden met een zombieleger, lijk je als lezer plots (half) beland in een verhaal van ‘Walking Dead’. Het is een onverwachte wending, maar dat maakt ze niet zonder voorbehoud geslaagd.
‘De cyclus van de aarde’ vertelt een relatief eenvoudig verhaal op een complexe manier. Dat komt enerzijds door de grote hoeveelheid personages en anderzijds door de drukke lay-out en de hoeveelheid informatie die per pagina, zowel in woord als beeld, wordt meegegeven. Ook de typische terminologie die eigen is aan samoeraiverhalen en die telkens onderaan de pagina verklaard moet worden, bevordert de vlotheid van de leeservaring niet. Dat Hub een begenadigd tekenaar is, staat buiten kijf. Hij heeft oog voor elk detail, op een manier die alleen maar doet vermoeden hoeveel werk elke tekening heeft gevraagd. Jammer genoeg is het vaak net die hoeveelheid detail waarin je als lezer verloren loopt. Er wordt te veel op één pagina verzameld, geen hoekje blijft onbenut. Daarbij komt nog de hoeveelheid tekst (in een vervelend klein lettertype). Sommige pagina’s bevatten een uiteenzetting die zo uitgebreid is dat het geheel bijna meer overkomt als een geïllustreerde tekst dan als een strippagina. Voor de hoeveelheid informatie die de auteur wil meegeven, had hij dan ook beter wat meer pagina’s uitgetrokken. ‘De cyclus van de aarde’ is een warrig verhaal in knappe tekeningen. [Anja Goyens] Masquer le texte

Okko, een samoerai, trekt met een bont reisgezelschap de bergen in op zoek naar een geheimzinnige broederschap van monniken die als teken een raaf dragen en die bijzonder moordlustig zijn. Uiteindelijk is het aan dit groepje te danken dat het rijk Pajan niet wordt overlopen door een gewelddadig leger van uit de dood herrezen strijders. De tekeningen in dit stripverhaal en de detaillering ervan zijn prachtig, het verhaal is zeer gelaagd, maar daardoor ook meteen moeilijk te volgen en het kost enige tijd voor je weer weet hoe alles zat in deze tweedelige cyclus. Het brute en redeloze geweld maakt dit boek minder geschikt voor al te jonge lezers, eveneens overigens als de ingewikkelde plot.