Op een morgen schrikt Ophelia wakker van een schreeuw van Joppe. Hij heeft last van vlinders in zijn buik. Ophelia neemt onmiddellijk haar eerstehulpkoffer en gaat op pad. Op haar tocht komt ze heel wat dieren tegen, die allemaal doorvertellen wat er met Joppe aan de hand is. Het gaat van kwaad tot erger, een evolutie die je kan volgen in de wolkjes bovenaan op de bladzijde. Joppe raakt zo steeds zwaarder toegetakeld en krijgt de hulpmiddeltjes waarmee de dieren zichzelf beter maken. In de erg rijke verbeelding van de dieren wordt "kapot" bv. "in stukjes". Opvallend is dat ze elke nieuwe versie heel gemakkelijk aannemen, ook die dieren die zich al bij Ophelia's tocht hadden aangesloten. De verbazing is dan ook van de gezichten af te lezen wanneer Toekan opeens zegt dat Joppe dood is. Iedereen valt uit de lucht. Gelukkig brengen Ophelia en Joppe zelf gauw redding door hand in hand weer op te duiken. Vlinders in de buik hebben blijkt plots geen erge ziekte te zijn maar heel besmettelijke romantiek.

Dit verhaal wordt verteld en getekend in de erg herkenbare stijl van Ingrid en Dieter Schubert, met pasteltinten en warme kleuren. Verhaal en de prenten zijn goed op elkaar afgestemd. Het doorfluisterspelletje zal bovendien zeker herkenbaar zijn voor kleuters, en doordat situaties meerdere keren worden herhaald, sluit het boek ook verhaaltechnisch aan bij de jongste leeftijdsgroep. Leuk aan de prenten zijn de verborgen dieren aan het begin van Ophelia's tocht, die ergens verscholen zitten in de planten. Een ander detail op de prenten is de steeds wisselende flora in het bos en rond het wolkje waarin Joppe staat.

Het verhaal focust hoofdzakelijk op het doorfluisterspelletje waarin Joppes 'ziekte' wordt uitvergroot, waar begin en einde gaan over het hebben van vlinders in de buik. Op geen enkel moment komen er echte vlinders aan te pas en de verwarring die er heerst over wat er met Joppe gaande is, wordt op het einde plots opgelost met een prent, zonder dat het ook verwoord wordt. Dat gebeurt wel erg bruusk en je kan je afvragen of kleuters daar helemaal mee zijn. Op dit zwakke einde na, is dit zeker een geslaagd verhaal, met veel grappige elementen en een uitstekende combinatie van woord en beeld, vooral dan in de grappige fantasiewolkjes over de toestand van Joppe. [Nele Sels] Masquer le texte

Ophelia is een nijlpaard dat op een morgen de stem van een zekere Joppe vanuit de verte hoort roepen dat hij zo'n last heeft van vlinders in zijn buik. Ongeruste Ophelia waarschuwt Stokstaartje, die het aangedikt doorgeeft aan Kikker, die het weer extra overdreven vertelt aan Stekelvarken, enz. Als de dieren elkaar tenslotte hebben wijsgemaakt dat Joppe dood is, komt hij doodgemoedereerd, hand in hand aanlopen met Ophelia. Daarna eindigt het verhaal nogal abrupt met de mededeling dat vlinders in je buik besmettelijk is. Helaas blijkt noch uit de illustraties, noch uit de tekst wat 'vlinders in je buik hebben' betekent. Dat overdrijving uit de hand kan lopen komt wel goed uit de verf, maar waarom boven enkele prenten een onduidelijk beest in de lucht hangt dat alles meemaakt wat de beesten verzinnen, is zonder uitleg moeilijk te begrijpen. Dit mooi uitgegeven prentenboek, met sfeervol gekleurde aquarellen verdient meer dan dit flinterdunne, onduidelijke verhaal dat in enkele korte dialogen wordt verteld en in de platen is afgedrukt. Vanaf ca. 4 jaar. Masquer le texte

Waar Franz Schubert in ver vervlogen tijden muziekgeschiedenis schreef, zo hebben Ingrid en Dieter Schubert al lang en breed hun plaatsje verdiend in de prentenboekengeschiedenis. Wie kent immers ‘Platvoetje’ en ‘Woeste Willem’ niet? Geen kind dat onbewogen blijft bij de belevenissen van het onhandige heksje of de stoere piraat, die uitgroeiden tot klassieke prentenboekenpersonages. Het zal u dan ook niet verbazen dat uw recensent, een groot kind zijnde, telkens weer in de wolken is als een nieuwe Schubert zich aandient. De verwachtingen waren ditmaal hooggespannen, want hun vorige exploot, het ietwat zweverige ‘Engel’ kon me niet meteen bekoren. De nieuwe verleidingspoging van de Schuberts gaat door het leven met de titel ‘Ophelia’ en verhaalt ons een opmerkelijke gebeurtenis in het leven van een alleraardigst nijlpaard, Ophelia genaamd. Op een mooie dag hoort ze immers haar vriend, krokodil Joppe, kreunen en steunen over vlinders in zijn buik. De verpleegster in Ophelia ontwaakt en gewapend met een dokterstasje vertrekt ze om hulp te verlenen. Onderweg komt ze diverse vrienden tegen die vragen wat er aan de hand is, zodat het ziektebeeld van Joppe zodanig opgeklopt wordt dat het arme dier er in hun wildste fantasieën zelfs het loodje bij neerlegt. Droefenis alom, totdat Ophelia samen met een springlevende Joppe ten tonele verschijnt en blijkt dat vlinders in de buik niet dodelijk, maar net prettig besmettelijk zijn! De Schuberts serveren de lezer een klassiek stapelverhaal, gelardeerd met hun immer prachtig gedetailleerde aquareltekeningen. Net die vertrouwde, sfeervolle prenten verdoezelen enkele zwakheden. Als volwassene weet je immers wat er met die vlinders bedoeld wordt, voor een jong kind is dat iets minder evident (alhoewel je het tegenwoordig met die vroegrijpe kinderen ook niet meer weet …). Bovendien is het niet iedereen gegeven om in de ietwat amorfe figuur die op diverse pagina’s bovenaan lijkt te zweven Joppe te herkennen in de fantasie van zijn dierenvrienden. Immers, pas op het einde blijkt Joppe een krokodil te zijn. Nu, ons wist Ophelia toch in te palmen; de besmettelijke vlinders deden dus blijkbaar hun werk!
Masquer le texte