Tracy, 10 jaar oud, is een levenslustig en praatgraag meisje dat enkele jaren in pleeggezinnen en tehuizen heeft doorgebracht. Het liefst wil ze dat ze door haar moeder - in het boek aangeduid als 'mijn mam'- uit het tehuis wordt gehaald. Moeder blijkt spoorloos, maar gelukkig ontfermt Camilla, een schrijfster die het tehuis bezoekt, zich over Tracy. Dit in de ik-vorm geschreven boek is een mengeling van haar levensverhaal en de belevenissen in het tehuis waar Tracy verblijft. De woede en het verlangen naar moeder worden levensecht en aangrijpend beschreven. Naast de opstandigheid en agressiviteit naar medebewoners en leiding blijkt duidelijk de hunkering naar warmte. Het is echter niet alleen kommer en kwel, het verhaal bevat ook de nodige humoristische passages. Het geheel is verluchtigd met enkele cartoonachtige zwartwitpentekeningen; aantrekkelijke omslag. Het verhaal vraagt enig inlevingsvermogen in de hoofdpersoon en is daardoor geschikt voor de meer ervaren lezer - met name meisjes. Vanaf ca. 9 jaar. Masquer le texte

Als Tracy tien jaar wordt, krijgt ze verjaardagstaart. Dat vindt ze heerlijk. Het is alleen jammer dat ze die verjaardagstaart met Peter moet delen. Peter is namelijk dezelfde dag jarig en hij woont in hetzelfde tehuis als zij. Tracy droomt al jaren van het moment waarop haar beeldschone moeder haar zal komen halen. Maar Tracy’s dromen wijken een beetje af van de werkelijkheid. Dat kan de lezer mee beleven in het dagboek dat ze schrijft. In opdracht van de maatschappelijk werkster in het tehuis schrijft ze haar eigen verhaal. Aanvankelijk heeft ze daar weinig zin, in maar eens begonnen, pent ze zich als het ware helemaal leeg. Tussen de stoere, balorige regels door leert de lezer Tracy kennen als een gevoelig gekneusd meisje. De vlotte taal waarmee de schrijfster het revolterende gedrag van Tracy weergeeft in combinatie met de humor die ze erdoorheen weeft, zal vele lezers aanspreken. Het herkennen van de onderliggende ware gevoelens van Tracy vraagt iets meer doorzicht. Maar wie dit bereikt, krijgt een mooi beeld van de manier waarop kinderen in tehuizen met hun wensen en frustraties omgaan.

Masquer le texte

Tracy Beaker is tien jaar en zit in de vijfde klas. Ze heeft donker piekhaar en is dol op verjaardagstaart. Maar die taart moet Tracy dan wel delen met Peter want die is op dezelfde dag jarig. Tracy woont namelijk in een tehuis en ze droomt ervan om ooit in een echt huis te gaan wonen samen met haar mama. Die mama is een beeldschone dame die het zo druk heeft dat ze haar dochtertje niet bij zich kan houden. Tenminste, dat is Tracy’s versie van de feiten. Het meisje heeft een levendige fantasie en ze houdt ervan om haar wensdromen voor werkelijkheid te nemen. Tracy begint haar eigen verhaal te schrijven in opdracht van haar maatschappelijk werkster in het tehuis. En eens begonnen weet ze van geen ophouden. Via haar schrijfsels leert de lezer Tracy kennen als een behoorlijk tegendraadse meid die de vele teleurstellingen uit haar jonge leven verstopt achter onaangepast gedrag waardoor ze het haar omgeving maar vooral toch zichzelf behoorlijk lastig maakt. Het liefste zou Tracy een tranerig relaas neerpennen dat zoveel medelijden opwekt dat de kandidaat-pleegouders zouden toestromen, maar dat strookt helemaal niet met haar karakter. En bijgevolg spat de balorigheid van de pagina’s. En precies hierdoor wordt de lezer toch vertederd en ontroerd want tussen de regels door valt heel goed op te maken dat achter Tracy’s stoere verhalen een hoop ellende en frustraties schuil gaat. Auteur Jacqueline Wilson brengt via de mondige Tracy Beaker het onderwerp van tehuizen en probleemkinderen op een uitstekende manier ter sprake. Jammer toch van de lelijke omslag in schreeuwerige kleuren (al is dat natuurlijk een kwestie van smaak).

Masquer le texte