Janneke van der Horst weet hoe jongens huilen: in het geniep, als niemand het ziet. Aanvankelijk zou dit inzicht haar met trots vervuld hebben, maar uiteindelijk nam de treurnis van het beeld de bovenhand. Een gelijkaardig samenspel van jeugdige onbevangenheid en kleine tragiek kenmerkt ook haar debuut. De verhalenbundel bulkt van de onderhuidse strubbelingen tussen familie, vrienden en geliefden ? dit alles naar genoegen doorspekt met ironie.

De stilistisch weinig bekoorlijke openingszin van het verhaal 'Zo is het leven' mag bijna programmatisch heten voor de debuutbundel: "Omdat ik een hekel heb aan al die verhalen van zogenaamd succesvolle mensen, antwoordde ik naar alle eerlijkheid 'kut' toen Alexander vroeg hoe het met me ging". De personages van Ik weet hoe jongens huilen hebben elk te kampen met een gemis ? een gemankeerde liefde, verloren vriendschap of het overlijden van een dierbare. De stille vanzelfsprekendheid van kleine en grote incidenten weegt op de levenswandel van vertellers en personages.

Zo nestelt Van der Horst zich ? alvast volgens de promotekst ? al bij haar debuut in een realistische traditie. En inderdaad, de verhalen kunnen als tranches de vie beschouwd worden. Tenminste, als je 'tranches de vie' definieert als realistische evenementen, verteld op een brave ironische toon eigen aan menige trendy sitcom. De korte observaties worden door de verschillende vertellers (pubers en twintigers, mannen en vrouwen) voorzien van een scheutje melancholie en een prikje satire. Noch het innemen van verschillende vertelinstanties, noch verwijzingen naar Jacques Brel of een kwinkslag over de neiging tot schwalbes van voetballer Luis Suárez zorgen er echter voor dat dit boek boven de middenmaat uitkomt. Ondanks een geslaagde oneliner hier en een rake observatie daar blijft Ik weet hoe jongens huilen steken in vrijblijvendheid. In deze bundel blijven woorden, beeld of inhoud zelden langer hangen dan de lezing duurt. Mild-ironische schetsen zonder werkelijke ontregeling, enkel te consumeren op voorschrift van de scriptdokter. [Bjorn Gabriëls] Masquer le texte

Familie, geliefden, vrienden. Daarover schrijft Janneke van der Horst in deze verhalenbundel. Over de mooie dingen, maar vooral ook over de sores die relaties met zich mee brengen. Zoals in het verhaal van het ‘eilandmeisje’, dat haar leven lang niet kan kiezen tussen twee jongens, die net als zij gebonden zijn aan het eiland. Altijd blijven ze om elkaar heen draaien. Of het verhaal van Dagmar, met haar dronkelap van een vader en haar hond die ze Opa noemt. Zielige, grappige, herkenbare verhalen. Van der Horst (1981) heeft een heldere schrijfstijl en kan zich knap verplaatsen in allerlei mensen. De ik-persoon kan net zo goed man, vrouw, jong of oud zijn; het personage is steeds geloofwaardig. Janneke van der Horst schreef het feuilleton ‘Julia’ voor HP/De Tijd. Daarnaast is ze columnist voor Het Parool en redacteur van NRC Handelsblad. Deze verhalenbundel is haar debuut in boekvorm. Kleine druk.