Ik ben dood gaat over vooroordelen en vernietiging. De titel intrigeert. Deze zin in de ikvorm en de tegenwoordige tijd impliceert leven, en toch. Het verhaal begint met een geboorte. De eerste bladzijde toont een vrouw met weeën met op de laatste prent de boreling. Je leest: "Het is zover, ik ben geboren, maar..." In die "maar" ligt een veel angstaanjagender verhaal dan op het eerste gezicht mogelijk lijkt, op de volgende platen wordt de zin afgemaakt: "... in een oogwenk ben ik dood." De vragen die rijzen worden versterkt door de prent die een jonge moeder met een van verdriet vertrokken gezicht toont en een vader die zijn kind niet durft aanraken.

De volgende platen hebben een heel andere sfeer. Het wordt duidelijk dat dit verhaal in een verre toekomst speelt. Nog steeds is niet duidelijk waarom in het geboorteverhaal het doodsbesef zo nadrukkelijk aanwezig is.

Gaandeweg wordt duidelijk dat deze geboorte een experiment is in een wereld waar mensen allang niet meer op natuurlijke wijze ter wereld komen. Ze worden gekweekt. Er ontstaat een ras van lieden van goede wil, die op 500-jarige leeftijd nog ogen als een frisse twintiger. De op natuurlijke wijze geboren mens, is niet meer dan een zoogdier, een beest met natuurlijke overlevingsinstincten. Dat gaat zo als je je in een luttele 80 jaar moet uitleven. De verteller stelt: "Tijdens mijn kortstondige bestaan in jullie midden zal ik geleefd hebben. Daar ben ik zeker van. Zullen jullie ooit hetzelfde kunnen zeggen?" Het hele verhaal door word je gedwongen om na te denken over wat dat is leven. Voor de stressvrije mens is de dood betekenisloos geworden, leven is het ademen, functioneren, in een gezapig ritme voortkabbelen. Rimpelloos. Is dit de tuin van Eden dan niet? Is de belofte van een eeuwig leven in alle rust en comfort niet precies waar gelovigen zich op dit aardse tranendal mee rechthouden? Maar wat moet je met dat eindeloze, uitzichtloze, seksloze, rimpelloze? Besta je als er niks gebeurt? Het ouderpaar dat Aster het leven heeft gegeven, realiseert zich te laat welke verantwoordelijkheid dat met zich meebrengt, het besef dat ze met het leven ook de dood hebben gegeven is fnuikend. Ze hebben nooit geleerd om met eindigheid om te gaan. Aster groeit op in een gezin dat niet de emotionele knowhow heeft om haar tot bloei te laten komen. Aster beseft al gauw dat ze anders is, ze leeft haar ouders in hoog tempo voorbij. Haar sterfelijkheid is een soort ziekte die haar omgeving beangstigt. Hoe kan ze zich binden als ze niet meer is dan een zucht in de tijd? Je ziet hoe de liefde en het vertrouwen die eigen zijn aan dit kind omslaan in angst en vervolgens agressie. Ze moet leven, ze moet bestaan, maar ze vindt niks of niemand om zich aan te spiegelen of tegen af te zetten. Ze botst alleen op zichzelf. En toch zie je dat Aster leeft, terwijl de andere niet meer lijken te zijn dan karakterzwakke poppen in een statische samenleving.

Om dit verhaal geloofwaardig te maken moest de tekenaar de evoluerende emoties van een kind en van de volwassenen die haar omringen in een rijkgeschakeerde lichaamstaal omzetten. Dat is wonderwel gelukt. Wanhoop, onvermogen, spanning, woede liggen de ene keer in een oogopslag, de andere keer in een handgebaar en vervolgens in een gekromd lichaam.

Het enige wat vreemd aan doet, is dat in een samenleving waar tijd geen relevantie meer heeft, nog steeds in jaren wordt geteld, dat doorbreekt bij momenten het on(be)grijpbare dat de essentie uitmaakt van het verhaal. [Marita Vermeulen] Masquer le texte

In een futuristische wereld die toch wel heel erg op de onze lijkt, wordt Aster geboren. Zij maakt onderdeel uit van het Forever-project, waarbij DNA zodanig wordt gemanipuleerd dat mensen onsterfelijk worden. De ouders van Aster worstelen met de uitzonderingspositie van hun kind, dat een buitenbeentje is op school. De emoties van Aster en vooral haar depressieve vader worden met veel gevoel voor drama in beeld gebracht. Mede dankzij de vlammende realistische tekenstijl, voorzien van een schilderachtige inkleuring, is deze dramatiek de kracht van dit stripalbum. Tegelijk is het thema van een geniaal, genetisch gemanipuleerd kind in een beklemmende toekomstwereld niet bijster origineel, waardoor het verhaal nogal voorspelbaar is. Daardoor is dit boek niet helemaal geslaagd, ondanks de vakkundigheid van verhaal en tekeningen.