Het prullalamonster ontwaakt veel te laat uit zijn winterslaap: de herfst is al begonnen. Hongerig gaat hij op zoek naar een prooi, dol als hij is op mals kindervlees. Hij rent door het bos en ziet van alles, maar nergens een smakelijk hapje. Totdat hij een kindje ziet zitten op de schommel. Het monster sluipt eropaf, maar moet uiteindelijk jammerlijk de aftocht blazen. Speels vormgegeven prentenboek, zowel in beeld als in typografie, met sfeervolle (retro)illustraties. De fijne pentenkeningen zijn ingekleurd met alleen blauwgrijze en roodbruine tinten. Iedere spread heeft een eigen sfeer, met veel kleine details en zich herhalende patronen. Knap zoals de illustratoren het angstwekkende van het monster uit weten te beelden zonder het monster daadwerkelijk te laten zien. Ook de tekst is speels geschreven, met oog voor detail, maar valt enigszins in het niet bij de vormgeving. Vanaf ca. 4 jaar.

Er was eens een kindje dat heel graag schommelde. Het ging samen met zijn vader steeds naar dezelfde schommel. Het kindje wist niet dat er in het huisje niet ver van de schommel een groot monster woonde. Een monster dat alleen kindjesvlees lustte. Het monster had zich dat jaar lelijk verslapen en had een reuzenhonger. Toen het de deur opende, rook het monster kindjesvlees maar hij zag geen kindje. Het monster begon aan zijn zoektocht, maar vond geen kindje. Uiteindelijk zag hij een kindje dat aan het schommelen was. Stilletjes sloop het monster dichterbij en brulde prullalala. Het kindje schommelde verder en lachte, het monster kon zijn ogen niet geloven.
Prentenboek met frêle illustraties in een leuk formaat. De pagina's zijn afwisselend licht grijs, beige, licht orange, licht blauw en zalmkleurig en staan vaak vol kleine figuurtjes. De tekst verschijnt in kleine en grote druk en accentueert angst, schaamte en blijheid. Deze tekst is heel mooi, haast poëtisch geformuleerd en bouwt de spanning behendig op naar de onverwachte climax. Waarom blijft het kindje lachen en is het niet bang? De illustraties geven enkele hints voor het antwoord op die vraag. De papa is één keer naast de schommel afgebeeld en draagt dan een lange sjaal rond de hals. De grijparmen van het monster lijken verdacht veel op de uiteinden van een sjaal. En kijk dan ook eens goed naar de schaduwen op het laatste beeld van vader en kind die weglopen van de schommel... Hun sjaals reiken elkaar haast de hand. Een geruststellend einde van een spannend fantasieverhaal. Heel mooi!
Masquer le texte