Nadat Rasha haar grote zus verliest door een bombardement, vinden haar ouders het niet langer veilig in hun thuisland. Alles wat hun lief is, laten ze achter en met weinig bagage slaat het gezin (Rasha, haar ouders en babybroertje) op de vlucht. Na een lange zware tocht komen ze terecht in een kamp in een Europees land. Uiteindelijk vinden de ouders werk en een nieuw huis. En Rasha krijgt een nieuwe school met nieuwe vrienden en zelfs een lieve vriendin uit haar thuisland. En steeds ziet Rasha de maan, die haar verbindt met haar thuisland, omdat deze zelfde maan ook te zien is door de lieve mensen die ze daar moest achterlaten. Verhaal van een Vlaamse jeugdschrijfster over angst, vluchten en een nieuw thuis vinden, verteld vanuit het perspectief van Rasha in korte eenvoudige zinnen. De personages blijven nogal oppervlakkig en hun nationaliteit wordt nergens genoemd. Door dat laatste is het breed inzetbaar. Ruime bladspiegel, waarbij de tekst is gedrukt in zwart op wit, of wit op gekleurde achtergrond. De paginagrote surrealistische kleurenillustraties passen weliswaar bij de tekst, maar minder bij de doelgroep. Actueel verhaal. Voorlezen vanaf ca. 7 jaar, zelf lezen vanaf ca. 8 jaar. Masquer le texte

Er zijn al veel boeken geschreven naar aanleiding van de vluchtelingenproblematiek die de wereld in de ban houdt, maar dit boek weet zich te profileren. Eerst en vooral spreekt het een erg jonge doelgroep aan. Kinderen vanaf zeven jaar begrijpen perfect wat er geschreven staat. Kolet Janssen houdt haar woordgebruik bewust simpel. Leuk om voor te lezen. Het lettertype is ook zeer leesbaar, zodat iets oudere kinderen ook zelf een stukje kunnen lezen.

Maar ook al zijn de woorden simpel, het thema is dat niet. Het boek start immers met de oorlog, die heel dichtbij komt door het overlijden van Rasha’s zusje. Ook op de vlucht slaan blijkt niet zo simpel te zijn. Welke bagage kan mee en welke niet? Zal Rasha ook doodgaan? Een wrang gevoel, wat je je kind misschien wel wil besparen, bekruipt je. Dat dit boek een happy end kent dat voor volwassenen ongeloofwaardig is, is vanuit dit standpunt niet slecht.

Ook door de illustraties valt het boek op. Deze prenten zijn opgebouwd uit kleurvlakken. Het zijn vooral warme kleuren die we kennen van Oosterse specerijen, maar ook blauwtinten die de nacht illustreren. Simpel voor kinderen is het niet, maar eens je de moeite doet om goed te kijken dan lees je het verhaal op zich in de prenten zelf.

Masquer le texte