Het valt niet mee voor een pensioengerechtigde hoer om in die gemene, steeds maar jonger wordende mannensmoelen te kijken, die dat oud wijf aangapen alsof ze een stuk slachtafval is.'' In een volgende zin staat ook nog ,,vette zeug''. Subtiliteit is aan Deflo niet besteed. Als zijn nieuwe thriller over hoeren gaat, dan moet je dat meteen uit de titel kunnen opmaken. Het voorplat van Hoeren (Manteau, Antwerpen, 308 blz., 19,95 eur) is voorspelbaar, veel rood en een stel benen in een kort leren rokje. De clichés worden niet geschuwd. De hoerenloper van dienst is een kleurloze ambtenaar met ,,dunne, bloedeloze lippen'', de jonge hoer van zijn dromen heeft een melkwitte huid, blauwe ogen, blonde haren en een ranke hals.

Toch is Deflo in de eerste hoofdstukken behoorlijk op dreef. Het verhaal is eenvoudig, maar spannend. Een ambtenaar bezoekt een jonge hoer en terwijl hij geniet van haar aandacht rooft haar oudere collega het geld uit zijn portefeuille. Zij vindt ook een envelop met een explosieve inhoud. Wanneer de man thuis merkt dat de envelop weg is, gaat hij achter de hoeren aan. Dat komt hem duur te staan: de oudere prostituee neemt wraak omdat hij bruut geweld heeft gebruikt tegen haar beschermelinge en bezorgt de envelop aan de politie.

Zo komen Dirk Deleu en Jos Bosmans in beeld, Deflo's vaste speurdersduo. Vanaf dan zakt het verhaal in elkaar. Deflo heeft er vele boeken geleden voor gekozen om van Deleus persoonlijk leven een puinhoop te maken. Hij is gescheiden, heeft een relatie met een vrouwelijke collega die doodgraag een kind wil en voelt zich schuldig omdat hij de vrouwen in zijn leven voortdurend ontgoochelt. Maar Deflo slaagt er niet in om van Deleu een geloofwaardig en boeiend personage te maken. Hij is een eendimensionale kankeraar die verdrinkt in zelfmedelijden, in tegenstelling tot zijn collega en nieuwe liefde Nadia Mendonck, die stilaan evolueert tot een sterk en geloofwaardig personage. Het is opvallend dat Deflo beter uit de voeten kan met vrouwelijke dan met mannelijke personages. Hoeren is niet de slechtste politieroman die Deflo geschreven heeft. Zijn stijl is weinig subtiel, maar hij is wel sterk in het opbouwen van actiescènes. De hinderlijke staccatozinnen, die het lezen van zijn vorige boeken soms zo vermoeiend maakte, zijn nagenoeg verdwenen. Maar de clou van het verhaal is te doorzichtig en het hoofdpersonage is totaal oninteressant.

Masquer le texte

Hoewel Luc Deflo geen sensatie, bloed en geweld schuwt, zorgt hij er in Hoeren voor dat de personages meer draagkracht en diepgang hebben dan in vorige werken. Dat geldt in de eerste plaats voor het hoofdpersonage Aline Verbeeck, een hoer op haar retour, die klanten moet afstaan aan haar jongere collega Daphné. De goede verstandhouding tussen jong en oud, wijsheid en naïviteit wordt evenwel in de hand gehouden en de dames gooien het op een akkoordje: de ene lokt, de ander zorgt voor de afwerking. Aline schrikt er ook niet voor terug haar klanten te bestelen, en dat pakt op zekere dag verkeerd uit, wanneer een op het eerste gezicht onschuldige klant terugkeert naar het liefdesnest op zoek naar een envelop. Beide dames komen terecht in een spiraal van geweld en misdaad, maar Aline weert zich kranig, zo goed zelfs dat zij qua persoonlijkheid de speurders Bosmans en Deleu naar het tweede plan speelt.

Deflo zorgt voor de nodige haarspeldbochten in het verhaal, de dialogen spetteren evenzeer als het bloed, en af en toe blijft nog ruimte over voor bespiegelingen van een meer gevoelige aard.

Hoeren is dan ook een stevige mix van spanning, emoties en geweld. [Staf Schoeters] Masquer le texte

Terwijl Deleu en zijn collega's van de Mechelse recherche op zoek zijn naar de moordenaar van een prostituee proberen een minderjarig hoertje en haar oudere vriendin na een zware mishandeling uit handen van dezelfde man te blijven. Dit is het achtste boek in de Bosmans-Deleureeks van een Vlaamse auteur die zijn sporen reeds verdiend heeft. Het verhaal dat zich afspeelt in Mechelen, volgt zowel het politieonderzoek als de bijzonder gevaarlijke situatie waarin de twee vrouwen, min of meer per ongeluk, verzeild zijn geraakt. Het heeft een sterke, verrassende plot, levendige karakter- en sfeerbeschrijvingen en is spannend van begin tot eind. De rauwe, Vlaamse tongval - kenmerkend voor de schrijver - verstoort hier en daar de snelheid van het verhaal. Ondanks, of toch dankzij, deze schrijfstijl een krachtig boek dat boven het maaiveld van Nederlandstalige schrijvers uitsteekt en een groot publiek zal weten te boeien.